امام حسین علیه السلام دردانه خداوند

امام حسین(ع) دردانه خداوند است.

مرحوم استاد آیت‌الله سعادت‌پرور در کتاب فروغ شهادت می‏‌نویسد:

«در روایات بسیارى است که سیدالشهدا(ع) از اوّل خلقت آدم(ع) تا خاتم انبیاء(ص) مورد توجّه خداوند، انبیا و اوصیاء(ع) قرار گرفته و آنان از وى یاد نموده‏‌اند. این چه خصیصه‌‏اى است که نه‏‌تنها پیش از ولادتش، که پس از ولادت و شهادت او، معصومان(ع) درباره‏ او سخن‏‌ها گفته‏‌اند؟ نه‌تنها در لسان معصومان(ع)، که بعد از شهادت او، همه‏ موجودات مادّى و مجرّد، جنّ، انس و ملائکه، زمین و زمان و… بر او گریسته و او را به تعظیم یاد می‌کنند؟

در زیارات و روایاتى که درباره‏ سیدالشهدا(ع) وارد شده است، جریان تأثّر موجودات عالم از واقعه‏ شهادت آن حضرت، از جایگاه خاصّى برخوردار است، به گونه‌‏اى که در کمتر زیارتى از امام حسین(ع) است که به این مسأله اشاره نشده باشد.»

ایشان همچنین در توضیح معنای «الوتر الموتور» در زیارت عاشورا می‌‏نویسد: «جمله‏ «اَلْوِتْرَ الْمَوْتُورَ»، … در ظاهر به معناى فرد و تنهاىِ بی‌همتا، و به زبان فارسىِ خودمانى، به معناى «دُردانه» است، و به خصیصه‏ خاص سیدالشهدا(ع) … اشاره دارد.»

«دُردانه» اصطلاحاً به کسی گفته می‌شود که در جمعی مانند اعضای خانواده، مورد توجه ویژه‏ والدین و اعضای خانواده است.

ایشان می‌فرمود: از این بیان زیارت استفاده می‌شود که سیدالشهداء(ع) دُردانه‏ پروردگار است و خداوند در ارتباط با او حساب ویژه‌ای دارد و کسی که به ایشان متوسل شود، از فضل خاص خداوند بهره‌مند می‌گردد.

از همین جا به راز تفاوت فاجعه کربلا و زنده بودن آن، با سایر حوادث تاریخی که ظاهر مشابهی دارند پی می‌بریم. سوزش شهادت سیدالشهداء(ع) هرگز خاموش نمی‌‏شود؛ چنان‌که رسول اکرم(ص) فرمود:

▫️همانا که شهادت امام حسین(ع) آتشى در دل مؤمنان انداخته است که هرگز سرد نخواهد شد.

▫️تا به آنجا که ایشان اصلاً علامت مؤمن را شدّت گریه بر سیدالشهداء(ع) می‌داند و در ادامه می‌فرماید:

▫️مؤمنی از او یاد نمی‌کند، مگر آنکه می‌گرید.

راز این تفاوت در مراتب ولایت است و مقام سیدالشهداء(ع) در نزد پروردگار به گونه‌ای است که توسل به ایشان، توسل به محبوب‌ترین‌ها در درگاه الهی است و خداوند پاسخ چنین استمدادی را سریع‌تر از سایر استمداد‌ها می‌دهد.

(ادب حضور، دفتر پنجم؛ آداب و مراقبات عزاداری سیدالشهداء(ع)، ص۲۹)