اکسیر حیات !
اکسیر حیات !
ذکر خدا آب حیاتی است که مداومت بر آن، جان آدمی را به دشت سرسبز حقیت تبدیل می‌کند و در مقابل ترک یاد خدا عامل خروج از ولایت الهی و راهی برای نفوذ شیطان است؛ وقتی شیطان بر وجود آدمی مسلط شد تا دل او را به بیابانی لم یزرع تبدیل نکند رهایش نخواهدنمود!
اگر ذکر خدای متعال به صورت کامل محقق شود به انسان فکر و اندیشه سالم بخشیده و برای او حرکت به ارمغان می‌آورد!
از این رو خدای متعال در توصیف اولوالالباب، ابتدا آنان را اهل ذکر و در مرحله بعد اهل فکر معرفی می‌کند.
﴿اَلَّذِینَ یَذْکُرُونَ اَللّٰهَ قِیٰاماً وَ قُعُوداً وَ عَلىٰ جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْض﴾[۱]
اولوالالباب کسانی اند که خدا را در حال ایستاده و نشسته، و آنگاه که بر پهلو خوابیده‌اند، یاد می‌کنند؛ و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین می‌اندیشند!
وقتی دل یاد حق کرد، فکر هم بالا می‌رود و انسان صاحب اندیشه می‌شود!
ذکر آرد فکر را در اهتزاز [۲]
تنها با تابیدن خورشید ذکر حق بر کشتزار جان آدمی است که تاریکی و افسردگی‌های فکری از بین می‌رود.
ذکر را خورشید این افسرده ساز [۳]
ولی وقتی انسان از یاد خدا اعراض نمود قلبش سخت و در نتیجه فکر و اندیشه اش افسرده می شود. خدای متعال به موسی علیه‌السلام فرمود:
«یَا مُوسَى…لَا تَدَعْ ذِکْرِی عَلَى کُلِّ حَالٍ…فَإِنَّ تَرْکَ ذِکْرِی یُقْسِی الْقُلُوبَ»[۴]
ای موسی در هیچ حالی ذکر و یاد مرا رها نکن، چرا که ترک ذکر من، قلب ها را سخت می کند.
وقتی انسان از یاد خدا غافل شد، دلش به بیابان خشک و غیر قابل کشتی تبدیل می‌شود که هیچ فکر سالم و عمل صالحی از آن صادر نمی‌شود و در روز قیامت نیز حقیقت وجودش به صورت همان بیابان خشک و شوره زار تمثل خواهد یافت، که هرچه در آن می‌دود به چشمه حیات نرسیده و جز تشنگی و درماندگی چیز دیگری حاصلش نمی‌شود!
پی نوشت ها:
[۱] آل عمران، آیه ۱۹۱.
[۲]و[۳] مثنوی معنوی،دفتر سوم،بخش ۴۶.
[۴] الکافی، ج۲، ص: ۴۹۷.
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...
