دعا در کلام مرحوم حاج اسماعیل دولابی (قدّس سرّه)

1. قرآن به قلب بنده نازل می شود و بازتابش دعاست. دعا قرآن صاعد است، ما هم از عالم بالا آمده ایم و باید به بالا برویم.

2. وقتی به خدا بگویی خدایا من غیر از تو کسی و چیزی ندارم، خداوند غیور است و خواسته ات را انجام می دهد. “مَوْلَایَ یَا مَوْلَایَ أَنْتَ الْغَنِیُّ وَ أَنَا الْفَقِیرُ، وَ هَلْ یَرْحَمُ الْفَقِیرَ إِلَّا الْغَنِی‏”

3. “أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء” یا کیست آن که وقتی شخص مضطرّ او را می خواند اجابتش می کند؟ همه عالم مضطرّند، ولی درک و شعور اضطرار خود را ندارند. آن مضطرّی اجابت می شود که اضطرار خود را درک کند، لذا فرمود: “إِذا دَعاهُ” یعنی وقتی که اضطرارش را درک کرد و برای نجات خود دست به دعا برداشت.

 4. دعا بکن ولی اگر اجابت نشد با خدا دعوا نکن و میانه ات با او به هم نخورد، چون تو جاهلی و او خبیر و عالم است. خدا کاری را اشتباه نکرده است که با دعای تو به اشتباهش پی ببرد و آن را درست کند. بخل هم نورزیده است که با التماس تو دست از بخل بردارد و آنچه را به مصلحت تو بوده و در اثر بخل نداده بود، به تو بدهد.

5. وقتی حاجتت را به تأخیر می اندازد دارد چیزی بزرگتر به تو می دهد منتها تو حواست به خواسته خودت است و آن را نمی بینی. تو نان خواستی او جان داد، تو هم می گویی من جان را می خواهم چه کار، من نان می خواهم!

6. روی دعایت تعقل کن تا رشد کند، نکند از سنّ بچّگی تا هشتاد سالگی همه اش نخودچی کشمش از خدا بخواهی.

7. گدایی نوعی کاسبی است که هیچ خسارت و ضرر در آن نیست. دعاهای ائمّه(علیهم السلام) را بخوان، آنها ارزش گدایی را می‌دانستند.