ره توشه سفر کربلا

بسم الله الرّحمن الرّحیم

انشاءالله خداوند به همه کسانی که بار سفر کربلا بسته‎اند توفیقات خاصه خودش را عنایت نماید.

باید قدر این فرصت‎ها را بدانیم که لحظه‎های شکوفایی انسان است.

«إِضَاعَهُ الْفُرْصَهِ غُصَّه»(نهج البلاغه، ص 489) هر که فرصت‎شناسی نکند، نتیجه‎اش غصه خواهد بود.

رفتنی می‎رود و آمدنی می‎آید      شدنی می‎شود و غصه به ما می‎ماند

هر کس قدر این فرصت‎ها را بداند، تعالی پیدا می‎کند چرا که عنایت‎ها در فرصت‎هاست.

هشیار و بصیر باشید، بشنوید و گوش کنید!

گوش بگذار و گوش دار      هوش بگذار و هوش دار

خیال می‎کنیم خیلی شنوا هستیم، نه؛ دنیا ما را مشغول خود کرده است. گاهی انسان باید همه چیز را کنار گذارد و به طور خاص گوش دهد. فکر می‎کند خیلی هوشیار است اما همین خیال انسان را از مقصد باز می‎دارد. هوش و گوش دومی هم لازم است.

گوش بده ببین رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) چه می‎فرماید؟ «إِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی أَیَّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحَاتٍ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا»(بحار الأنوار، ج‏68، ص 221) این نفحه قدسی و نسیم توحید گاه گاهی می‎وزد و به هر که بخورد زنده کرده و حیات می‎بخشد. نفحات الهیه و قدسیه باید به این دل برخورد کند چرا که محتاج آن هستیم. اگر چنین نباشد انسان بیچاره ‎شده و دچار قساوت قلب می‎شود.

گاهی هم انسان باید در طول عمر برای خودش فرصت‎سازی کند که یکی از این فرصتها سفر کربلاست. مقصد کجاست؟ در حدیث آمده است: «مَنْ زَارَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع عَارِفاً بِحَقِّهِ کَانَ کَمَنْ زَارَ اللَّهَ فِی عَرْشِه‏»(کامل الزیارات، ص 149) کسى که قبر امام حسین(علیه‎السلام) را زیارت کند در حالى که به حق آن حضرت عارف و آگاه باشد مانند کسى است که خدا را در عرش زیارت نموده است! کجا می‎رویم؟!

مسافر آن بود کو بگذرد زود      ز خود صافی شود چون آتش از دود

اینجا باید از خود صاف و خالص شد؛ کار محبت همین است. همه چیز را باید کنار گذاشت «قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ»(انعام، 91)

طلبه‎ای از مرحوم آیت‎الله شیخ مرتضی حائری(ره) درخواست ذکر کرد. ایشان فرمود: «هر روز هزار مرتبه بگو مرگ بر ماسوی الله!» ببین در این سفر می‎توانی بگویی «مرگ بر ماسوی الله» و هر چه غیر خداست رها کنی؟ این پیاده‎روی فرصت است، برای چه می‎دوی؟ هزار منزل دویدن به امید یک نگاهی! انسان باید در این سفر از خود صاف شود، کار عشق همین است و این جاذبه عشق است که می‎کشد و با خود می‎برد.