
در محضر استاد فروغی (سلّمه الله)
سرمایه محبّت
یکی از بزرگترین موهبتهای الهی که در حقیقت وجود انسان تعبیه شده و اصلیترین سرمایه و دارایی اوست، نعمت محبت است.
انسان باید این سرمایه را در مسیری صرف کند که برایش عایداتی داشته و او را به حقیقت خود و انسانیتش بازگرداند.
اگر انسان این [سرمایه عظیم] محبت را [در فرصت محدود دنیا] درست خرج نکند، در حقیقت انسانیت خود را ضایع کرده و حاصل عمر او غصه خواهد بود.
«إِضَاعَهُ الْفُرْصَهِ غُصَّه» (1)
از دست دادن فرصت (اقدام ننمودن بکار در وقت مناسب باعث) غم و اندوه است.
خداوند متعال انسان را فراموش نکرده و [از سر لطف و رحمتش] خط نشانی به او موهبت نموده تا بداند محبتش را در کجا صرف نموده و گم نکند.
اما بسیاری از محبتها در این عالم گم میشوند.
«اَلَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی اَلْحَیاهِ اَلدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً» (2)
آنها که تلاشهایشان در زندگی دنیا گم (و نابود) شده؛ با این حال، میپندارند کار نیک انجام میدهند!
وقتی محبت گم شد، خود انسان و انسانیت او نیز گم میشود؛ چون انسان هنگامی انسان میشود و انسانیتش به او بازمیگردد که محبتش را بجا و در جهت درست خرج کند.
———————————————————-
1. نهج البلاغه؛ ص 489
2. سوره کهف، آیه 104
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...