سرمایه محبّت

یکی از بزرگترین موهبت‎های الهی که در حقیقت وجود انسان تعبیه شده و اصلی‎ترین سرمایه و دارایی اوست، نعمت محبت است.

انسان باید این سرمایه را در مسیری صرف کند که برایش عایداتی داشته و او را به حقیقت خود و انسانیتش بازگرداند.

اگر انسان این [سرمایه عظیم] محبت را [در فرصت محدود دنیا] درست خرج نکند، در حقیقت انسانیت خود را ضایع کرده و حاصل عمر او غصه خواهد بود.

«إِضَاعَهُ الْفُرْصَهِ غُصَّه» (1)

از دست دادن فرصت (اقدام ننمودن بکار در وقت مناسب باعث) غم و اندوه است.

خداوند متعال انسان را فراموش نکرده و [از سر لطف و رحمتش] خط نشانی به او موهبت نموده تا بداند محبتش را در کجا صرف نموده و گم نکند.

اما بسیاری از محبت‎ها در این عالم گم می‎شوند.

«اَلَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی اَلْحَیاهِ اَلدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً» (2)

آنها که تلاشهایشان در زندگی دنیا گم (و نابود) شده؛ با این حال، می‌پندارند کار نیک انجام می‌دهند!

وقتی محبت گم شد، خود انسان و انسانیت او نیز گم می‎شود؛ چون انسان هنگامی انسان می‎شود و انسانیتش به او بازمی‎گردد که محبتش را بجا و در جهت درست خرج کند.

———————————————————-

1. نهج البلاغه؛ ص 489

2. سوره کهف‏، آیه 104