سرور وحدت

بسم الله الرّحمن الرّحیم

بُریر و عبدالرحمن از اصحاب أباعبدالله الحسین(علیه‎السلام) و شهدای کربلا هستند. در مقاتل آمده است: «فَرُوِیَ أَنَّ بُرَیْرَ بْنَ خُضَیْرٍ الْهَمْدَانِیَّ وَ عَبْدَ الرَّحْمَنِ بْنَ عَبْدِ رَبِّهِ الْأَنْصَارِیَّ وَقَفَا عَلَى بَابِ الْفُسْطَاطِ لِیَطَّلِیَا بَعْدَهُ فَجَعَلَ بُرَیْرٌ یُضَاحِکُ عَبْدَ الرَّحْمَنِ فَقَالَ لَهُ عَبْدُ الرَّحْمَنِ یَا بُرَیْرُ أَ تَضْحَکُ مَا هَذِهِ سَاعَهُ ضَحِکٍ وَ لَا بَاطِلٍ فَقَالَ بُرَیْرٌ لَقَدْ عَلِمَ قُومِی أَنَّنِی مَا أَحْبَبْتُ الْبَاطِلَ کَهْلًا وَ لَا شَابّاً وَ إنَّمَا أَفْعَلُ ذَلِکَ اسْتِبْشَاراً بِمَا نَصِیرُ إِلَیْهِ فَوَ اللَّهِ مَا هُوَ إِلَّا أَنْ نَلْقَى هَؤُلَاءِ الْقَوْمَ بِأَسْیَافِنَا نُعَالِجُهُمْ بِهَا سَاعَهً ثُمَّ نُعَانِقُ الْحُورَ الْعِینَ»(1)

بُریر و عبدالرحمن روز عاشورا بر در خیمه ایستاده بودند و بُریر حرف‎هایی می‎زد تا عبدالرحمن را بخنداند.

در شرایط جنگ که عده‎ای کشته و شهید خواهند شد، شوخی و مزاح کرده و می‎خندد! این چه روحیه‎ای است؟! گاهی یک خار در پای آدم فرو می‎رود، داد و فریاد می‎کند! بله اهل دنیا اکثرا چنین هستند و تحمل سختی‎ها را ندارند. باید تلاش کنیم به مقام «حلم» و «صبر» برسیم که اگر رسیدیم، آدم شدیم و وقتی آدم شدیم، دل بند ابدیت می‎شود و با مشکلات جزئی دچار تلاطم نمی‎شود و احساس شکست نمی‎کند. انسان وقتی خدا را یافت و فهمید که نظام آفرینش برخی دشواری‎ها را به انسان تحمیل خواهد کرد تا او را تربیت کند، احساس شکست نمی‎کند، چون همه چیز را دست خدا می‎بیند.

عبدالرحمن گفت: «بریر الان وقت شوخی و بیهودگی نیست، حواست را جمع کن!»

بریر گفت: «به خدا قسم در عمرم یک لحظه به باطل میل نداشته‎ام، این کار را کردم تا تو را بخندانم؛ چون شادمانم و می‎دانم به کجا صیرورت پیدا می‎کنیم!

«صیرورت» غیر از «سیر» است هر چند که گاهی به یک معنا هم به کار می‎روند. قرآن می‎فرماید: «أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِیرُ الْأُمُور»(2) در صیرورت، تحول وجود دارد؛ یعنی به سوی خدا در حال شدن هستیم. همه امور در حال شدن به سوی خدا هستند و متحول اند. بریر می‎گوید شادمانم چرا که داریم متحول شده و عوض می‎شویم.

چگونه عوض می‎شوند؟ خونشان با خون أباعبدالله الحسین(علیه‎السلام) یکی می‎شود؛ یعنی وحدت خون پیدا می‎کنند. لذا ابن عباس می‎گوید: «رَأَیْتُ النَّبِیَّ فِیمَا یَرَى النَّائِمُ ذَاتَ یَوْمٍ نِصْفَ النَّهَارِ أَشْعَثَ أَغْبَرَ بِیَدِهِ قَارُورَهٌ فِیهَا دَمٌ فَقُلْتُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ قَالَ هَذَا دَمُ الْحُسَیْنِ ع وَ أَصْحَابِهِ لَمْ أَزَلْ أَلْتَقِطُهُ مُنْذُ الْیَوْمِ فَأُحْصِی بِذَلِکَ الْوَقْتِ فَوَجَدْتُهُ قُتِلَ ذَلِکَ الْیَوْم»(3)‏ حضرت رسول(صلّى اللَّه علیه و آله و سلم) را در خواب دیدم در حالى که غبار آلود بود و در دستش شیشه‏اى پر از خون داشت، عرض کردم: پدر و مادرم فدایت گردد این شیشه چیست؟ فرمودند: این خون حسین و یاران اوست که از زمین جمع کرده‌‏ام، من آن روز را در نظر گرفتم درست همان روز بود که سید الشهداء(علیه‎السلام) به شهادت رسیده بودند.

یعنی خون اصحاب با خون سیدالشهدا به وحدت رسیده‎ است. اصحاب روح شده و به مقام «سلام» رسیدند. «السَّلَامُ عَلَیْکَ وَ عَلَى الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِک‏» اگر در مقام سلام نباشند نمی‎توان به آنها سلام داد. آیا می‎توانیم در قبرستان به پدر و مادرمان و افراد عادی اینگونه سلام دهیم؟ خیر؛ برای افراد عادی باید فاتحه خواند. سلام، مخصوص انبیاء و اولیای خدا(علیهم‎السلام) است که در مقام سلام اند. «وَ السَّلامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ أَمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا»(4) و سلام (خدا) بر من، در آن روز که متولّد شدم و در آن روز که مى‏میرم و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد!

انشاءالله خداوند از این معانی به ما روزی کند.

تهیه و تنظیم: گروه تحقیقی پژوهشی فروغ توحید

——————————————–
منابع:
1. بحار الأنوار، ج‏45، ص 1
2. شوری،53
3. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج‏1، ص 430
4. مریم،33