
استاد معظم آیت الله فروغی (سلّمه الله)
شاهدان اعمال انسان
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ سَتُرَدُّونَ إِلى عالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَهِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»(توبه،105)
بگو: عمل کنید! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را مىبینند! و بزودى، بسوى داناى نهان و آشکار، بازگردانده می شوید و شما را به آنچه عمل مى کردید، خبر می دهد!
در این آیه خداوند شهود اعمال انسان را بیان میکند. شاهدانی در عالم وجود دارند که در صحنه قیامت آمده و شهادت میدهند. همچنین خداوند تهدید میکند؛ یعنی اگر کار بد هم میخواهید بکنید، بکنید اما بدانید که شاهدانی وجود دارند. خداوند تبارک و تعالی، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و مؤمنان شاهداند.
شهادت فرع بر حضور
شهادت، فرع بر حضور است. شاهد، کسی است که در صحنه حاضر است و صحنه را درک و شهود میکند و میفهمد و عقل دارد.
«یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَیْدیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ»(نور،24) زبان، دست یا پای انسان در قیامت شهادت میدهد؛ یعنی تمام وجود ما نسبت به اعمالمان شاهد هستند.
شهادت مومنین خاص
ممکن است برخی مؤمنان هم شاهد اعمال باشند. خداوند میتواند شخصی را در یک جمع، در صحنه محشر شاهد اعمال بقیه قرار دهد. در روایت دارد که خداوند در یک روستا حجهالله قرار میدهد نه حجت کامل؛ حجهالله یعنی خدا بواسطه آن شخص برای اهل یک روستا احتجاج میکند تا بهانهای برای خوب نبودن، نداشته باشند. گاهی در یک خانوده یک برادر بر برادر دیگر حجهالله میشود.
اهلبیت(علیهمالسلام)، شاهدان اعمال
حجهالله أعظم در کل آفرینش، اهلبیت(علیهمالسلام) هستند.
همه اولیاء او را چو عضوند که او کلّ است و او را همچو جزوند
اولیاء، اعضاء و جوارح انسان کاملاند، جزء او هستند. جزءها به اندازه خانه و جامعه میتوانند شاهد باشند اما حجت و شاهد به معنای کامل، اهلبیت(علیهمالسلام) هستند.
از امام صادق(علیهالسلام) سؤال شد: منظور از «مؤمنون» در آیه شریفه «وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» چه کسانیاند؟ فرمود: «هم الأئمه» (البرهان فی تفسیر القرآن، ج2، ص 839)
مردى از اهل سواد
شیخ صدوق(ره) در کمال الدین از سعد بن عبد اللَّه از اسحاق بن یعقوب نقل میکند که گفت: از عثمان بن سعید (نائب اول امام زمان) شنیدم میگفت: مردى از اهل سواد عراق نزد من آمد و مالى براى امام آورد. حضرت آن را پس داد و فرمود:
«حق پسر عمویت را که چهار صد درهم است، از این مال جدا کن» آن مرد مبهوت و متعجب ماند و دوباره به حساب اموال خود رسیدگی کرد. معلوم شد زمین زراعتى پسر عمویش در دست او بوده که قسمتى را به او برگردانده و قسمتى را هنوز رد نکرده بود، وقتى کاملا حساب کرد معلوم شد سهم پسر عمویش از آن زمین، چهار صد درهم مىشود، همان طور که حضرت فرموده بود پس آن مبلغ را جدا نمود و بقیه را تسلیم کرد و مورد قبول واقع شد. (بحار الأنوار، ج51، ص 326)
توجه به حضور، مانع گناه
امام زمان(علیهالسلام) شاهد اعمال ماست. هر جا که باشی، زیر نظر او هستی. مرحوم حاج اسماعیل دولابی(ره) میگفت: بچه نزد پدرش به خود میبالد و از کسی نمیترسد، فکر میکند همه عالم در مقابل پدرش چیزی نیستند. ما باورمان به امام زمان(علیهالسلام) به اندازه این بچه نیست! باورمان بشود که ما صاحب داریم، امام زمان داریم؛ چه قدر بالا میآییم و شجاعت پیدا کرده و گناه نمیکنیم؟!
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...