طیران آدمیت

طیران آدمیت

پرواز جان آدمی به اندازه شعاع نور محبوب اوست. انسان فطرتاً میل به پرواز و رفع محدودیت های عالم طبع برای نیل به موطن حقیقی خود دارد و دین که زبان فطرت است، با برنامه های حیات بخش خود می خواهد انسان را بپرورد تا بال و پر در آورده و راه و رسم این پرواز را بیاموزد.

تنها انسان شرعی بال و پر این پرواز را دارد، از این رو حق تعالی فرمود:

﴿اَلَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ﴾ [۱]
آنان که ایمان دارند، عشقشان به خدا بیشتر است.

تنها سوخته عشق خداست که بر اساس برنامه های حیات بخش دین، چشم و گوش و قوای شامّه و تمام اعضاء و جوارحش را در مسیر حیات اصیل خودشان به حرکت در آورده و با تمام توان برای پرواز در عالم ملکوت می کوشد، تا در نهایت گوهر مکنون باطن و ملکوتش ظهور یافته و به مقصد نایل گردد.

این بال و پر ها خارج از آدمی نیستند، بلکه باید از درون برویند تا یاور او برای سیر در مراتب حیات حقیقی باشند!

ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند [۲]

اما مدار زندگی اهل دنیا، حب ریاست و شهوت و شهرت است، به همین دلیل پای از محدوده این عناوین وهمی و خیالی و لذت و نعمت های زود گذر دنیا بیرون نگذاشته و طایر جانشان هرگز در فضای ابدیت به پرواز در نخواهد آمد.

﴿مَنْ کانَ یُرِیدُ حَرْثَ اَلدُّنْیا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِی اَلْآخِرَهِ مِنْ نَصِیبٍ﴾[۳]
کسی که فقط کشت دنیا را بطلبد، کمی از آن به او می دهیم امّا در آخرت هیچ بهره ای ندارد!

◦◦◉✿ پی نوشت ها ✿◉◦◦

[۱] بقره، ۱۶۵.
[۲] دیوان شمس، غزل شماره ۷۷۱.
[۳] شورى،۲۰.