عنایت خاصّ حضرت سیدالشّهدا (علیه السّلام) نسبت به سالکان

بسم الله الرّحمن الرّحیم

حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) عنایت ویژه‌ای نسبت به سالکانِ طریقِ توحید دارد و این به خاطر ویژگی‌های خاص حضرت نسبت به سایر اولیاء است.

اگرچه هر کدام از پیامبران و اولیاى الهى به اقتضاى امر الهى و نسبت به شرایط زمانى، مکانى و غیره که داشته‌‏اند و نیز به اقتضاى وظیفه، گوشه‏اى از فضایل و کمالات ذاتى خود را آشکار کرده‏اند؛ ولى شرایط در زمان حضرت سیدالشهدا(علیه‌السلام) به گونه‏اى بوده که موقعیت بیشترى براى اظهار کمالات روحى ایشان فراهم گردیده و مشیّت‏ الهى نیز بر این بوده که کمالات زیادى از ایشان بروز یابد. و آن حضرت به عنایت الهى، به آن اقتضا و خواست الهى پاسخ مثبت داده و به این ترتیب در هر دو عالم، داراى ویژگى‏هاى منحصر به فردى نسبت به دیگر اولیاى دین گردیده است.

چنانکه یکى دیگر از اولیاى الهى غیر از ایشان حتّى خود رسول‌الله(صلی‌الله علیه وآله)، آن چه را که امام حسین(علیه‌السلام) مأمور به ظهور دادن آن بود، ظهور مى‏داد، او داراى این خصیصه شده و “سیدالشهدا” نام مى‏گرفت. بنابراین، اگر همه‏ انبیا و اولیا(علیهم‏السلام) و ملائکه‏ الهى و دیگر موجودات متوجّه چنین شخصیتى شوند و بر او بگریند و به واسطه او تعالى یابند، چیز بعیدى نخواهد بود؛ زیرا تنها اوست که چنین خصیصه‏ و ویژگى را نسبت به دیگران دارا است هر چند پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه وآله) و امام على(علیه‌السلام) از او افضل باشند.  در روایات زیادى به این مسأله اشاره شده است:

1. پس از آن که رسول اکرم(صلی‌الله علیه وآله) در زمان کودکىِ سیدالشهدا(علیه‌السلام) خبرِ شهادت ایشان را به امّ ‏سلمه اطّلاع می‌دهند، امّ‏ سلمه عرض مى‏کند: “از خداوند بخواهید که این امر اتفاق نیفتد” حضرت در جواب میفرماید: خواستم، ولى خداوند به من وحى فرمود:

“أَنَّ لَهُ دَرَجَهً لا یَنالُها أَحَدٌ مِنَ الْمَخْلُوقینَ …” (بحار الأنوار، ج‏44، ص 225)

مقامى براى اوست که هیچ یک از آفریده‏ ها به آن نخواهند رسید.

واضح است که اطلاق‏ جمله‏ “لا یَنالُها أَحَدٌ مِنَ الْمَخْلُوقینَ”، همه‏ آفریده‏ ها حتّى پیامبران و اولیاى الهى و ملائکه‏ مقرّبین را در برمیگیرد.

2. امام صادق(علیه‌السلام) فرمود:

“زُورُوا الْحُسَیْنَ(علیه‌السلام) وَ لا تَجْفُوهُ فَإِنَّهُ سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ مِنَ الْخَلْقِ وَ سَیِّدُالشُّهَداءِ.” (بحار الأنوار، ج‏14، ص 168)

حسین(علیه‌السلام) را زیارت کنید و به او ظلم و جفا نکنید؛ زیرا او آقاى جوانان اهل بهشت از میان مخلوقات، و سرور شهیدان است.

تعبیر “لا تَجْفُوهُ” در کلام امام(علیه‌السلام)، نسبت به هیچ یک از پیامبران و اولیاى الهى وجود ندارد، درحالی‌که همه‏ آنان به سبب زحماتى که در راه هدایت مردم‏ کشیده‏‌اند، بر دیگران حقّ دارند. امام صادق(علیه‌السلام) با این تعبیر گویا به عظمت سیّدالشّهدا(علیه‌السلام) در حفظ آثار و زحمات انبیا و اولیا(علیهم‏السّلام) اشاره میفرماید.

هم چنین عبارت‏ “سَیّدُ شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ مِنَ الْخَلْقِ”، درحالی‌که همه‏ اهل بهشت از جمله پیامبران و اولیا(علیهم‏السّلام) جوان‏اند، اشاره به برافروختگى خاصّ آن حضرت در جمال و کمال در بهشت دارد.

و نیز جمله‏ “سَیِّدُالشُّهَداءِ”، همه‏ شهیدانِ عالم، از آدم(علیه‌السلام) تا انقراض عالَم حتّى پیامبران و اولیاى شهید(علیهم‌السلام) را در برمیگیرد.

—————————————-

منبع: کتاب فروغ شهادت، آیت الله سعادت ­پرور (پهلوانى)