اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَ لاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَ لاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضَ وَ لاَ یَۆُودُهُ حِفْظُهُمَا وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ، لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُۆْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَهِ الْوُثْقَیَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ، اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّوُرِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْلِیَآۆُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَی الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ

کد مطلب: ۱۷۰۰ ۱۳۹۶/۰۹/۰۶ - ۱۷:۲۸ ۳۶۳

در محضر استاد فروغی (سلّمه الله)

محبّت اهل بیت (علیهم السّلام)، راه تربیت

محبّت انسان تمام دارایی اوست. با خرج کردن محبت در راه اهل بیت (علیهم السّلام) با آنها وحدت یافته و تربیت پیدا می کنیم.

«الْمَرْءُ مَعَ‏ مَنْ‏ أَحَب‏» (1)

انسان با کسى است که او را دوست دارد.

هر چه را دوست داشته باشی، با همان هستی. هر چه در عالم محبت بیابی، همان هستی. اگر انسان کامل و معصوم را در عالم محبّت بیابی، رو به عصمت هستی و می‎توانی به درجه‎ای برسی که معصوم شوی.

اگر از این کانال وارد شوی و جلو بروی، می‎توانی کسب عصمت کنی. چون محبت اتحاد پدید می‎آورد.

برای ایجاد اتّحاد، تناسب و سنخیت لازم است. اگر سنخیت نباشد، اتحاد و یگانگی به وجود نمی‎آید. سنخیتی که در انسان لازم است، وجود طهارت است. انسان باید خود را پاک کند تا سرمست شود.

به قول مولوی:

گفت که سرمست نه ای رو که از این دست نه‌ای

رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

باید سرمست شوی تا طرب به تو دست دهد.

“گفت که سرمست نه‌ای”

آن که در افق اعلی است، به انسان می‎گوید باید سرمست شوی.

“رو که از این دست نه ای”

از این مقام کنار برو که تو هنوز به این حال نرسیده‎ای

آن گاه می‎گوید:

“رفتم و سرمست شدم”

رفتم و سرمست از حق شدم و ذوق حق به سرم افتاد.

خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز