ندای دل
ندای دل !
بعضی آن قدر از وطن اصلی دور شده اند که آواز فراق دل به گوش آنان نمی رسد.
انسان باید معنای زندگی را بفهمد و معنی دار زندگی کند تا از پوچی برهد . برگشت به دین و فطرت می تواند انسان را از بی حاصلی رهایی بخشد.
جان جان انسان فطرت اوست و اگر آدمی سری به خود زند می یابد که اصلی دارد که حق طلب است و خدا را می خواهد و اگر همه دنیا و شهواتش را به انسان بدهند او را راضی نکرده و هم چنان احساس شکست می کند.
این بانگ حق طلبی و خدا خواهی همیشه در کوه دل آدمی بلند است اما بعضی آن قدر از وطن اصلی دور شده اند که آواز فراق دل به گوش آنان نمی رسد.
این صدا در کوه دلها بانگ کیست؟
گه پُرست از بانگ این کُه، گَه تهیست!
هر کجا هست او حکیمست اوستاد
بانگ او زین کوه دل خالی مباد [1]
◦◦◉✿ پی نوشت ها ✿◉◦◦
[1] مثنوی معنوی-دفتر دوم- بخش ۲۶
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...