نورانیت دل

نورانیت دل

🔸اصل وجود انسان، قلب اوست که باید از آن محافظت و نگاهبانی کند.

🔸امام باقر(علیه‎السلام) فرمود:
برخی قلب‎ها نورانی هستند «مَفْتُوحٌ فِیهِ مَصَابِیحُ تَزْهَرُ وَ لَا یُطْفَأُ نُورُهُ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَهِ وَ هُوَ قَلْبُ الْمُؤْمِنِ»(کافی، ج2،ص423)
دلى گشوده که در آن چراغى فروزان قرار دارد و روشنى آن تا روز قیامت خاموش نمی ‏شود و آن دل مؤمن است.

🔸چنین دلهایی می‎توانند با قلب پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) پیوند بخورند؛ چون حقیقت حضرت، نور است.

🔸چنین قلب‎هایی هستند که می‎توانند به قرآن وصل شوند؛ چرا که قرآن نور است
«قَدْ جاءَکُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبین»(مائده،15)
از طرف خدا، نور و کتاب آشکارى به سوى شما آمد.

🔸ملاصدرا می‎گوید: «لایدرک النور إلا بالنور»(مفاتیح الغیب،ص12)
فقط نور می‎تواند نور را درک ‎کند، ظلمت با نور سنخیّتی ندارد.

🔸هر کس بخواهد عالم نور را درک کند که منبعش خداست «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»(نور،35)، باید خودش هم نور شود.

🔸مرکز این نور، دل آدمی است. بنابراین دل بعضی‎ انسانها نورانی است و اینها هستند که می‎توانند حقائق را در عالم ببینند.

🔸معرفتی که از این راه به دست می‎آید، سازنده است نه معرفتی که از جمع الفاظ در ذهن حاصل می‎شود و موطنش همان ذهن است. چنین علمی جزء حقیقت انسان نیست.

🔸علم یک چیز است و دیدن چیز دیگری؛ بعنوان مثال برای شناختن حضرت علی(علیه‎السلام)‎ نور لازم است.

🔸کسی که جان تاریکی دارد، چگونه می‎تواند علی را بشناسد؟!

🍃تو به تاریکی علی را دیده‎ای
زین سبب غیری بر او بگزیده‎ای🍃