نکاتی پیرامون معراج پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

نکاتی پیرامون معراج پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

نکته اول
رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) تحت ربوبیت حق تعالی تمام مراتب کمال را پایان برده و مجمع تمام کمالات انسانی شده است و آن چنان در این وادی پیش تاخته و گوی سبقت از همه ربوده است که ختم تمام کمالات و حقایق به نام او زده شده است:
(الخاتم من ختم المراتب باسرها)
خاتم کسی است که تمام مراتب را به کلی طی کرده است.
(فاوحی الی عبده ما أوحى )
خداوند آنچه وحی کردنی بود را به بنده اش وحی نمود.
در پس پرده کلمه (ما اوحی) چه حقیقتی نهفته است؟ که خدای متعال با این عبارت تنها به ذکر مجمل آن پرداخته!؟

 با این که حق تعالی زبان عربی را به عنوان لسان مبین معرفی نموده است، باز قادر نیست آن حقایق و معانی عرشیه ای که در شب معراج به حضرت افاضه شد را تبیین نماید!
ألا ان ثوباً خیط من نسج تسعه
و عشرین حرفاًعن معالیه قاصر

یعنی زبان عربی که از بیست و نه حرف ترکیب یافته، به منزله بیست و نه نخ است، پس با این تعداد نخ محدود چگونه می توان لباسی بر قامت حقایقی که رسول اکرم (ص) در شب معراج دریافت نمودند دوخت؟!
در خلوتگه راز که هیچ احدی را توان ورود به آن نیست حتی جبرئیل امین! تنها میزبان و میهمان حاضر در آن مجلس خاص، میدانند که چه حقایقی بینشان گذشت!؟

نکته دوم
در روایتی آمده که خداوند در شب معراج با پیامبرش یک جمله فارسی سخن گفته است.
فرمود: «چه کنم با یک مشت خاک جز این که او را بیامرزم؟!»

ما مشتی خاک هستیم اما درون این یک مشت خاک، پروردگار عالم، عالمی بنا کرده است که تمام عوالم در آن جمع است.
أ تزعم انّک جرم صغیر
و فیک انطوى العالم الأکبر

امام صادق(علیه‌السلام) فرمود:
بدان که صورت انسانى، بزرگ‏ترین حجت الهى است بر خلقش؛ و او همان کتابى است که آن را با دست خود نوشته است؛ این، حقیقت انسان است.

یا سبو، یا خم می، یا قدح باده کنند
یک کف خاک درین میکده ضایع نشود

ببینید خداوند در میکده توحید، با مشتی خاک چه کرده است!
به خودت نگاه کن، بگو من یک مشت خاکم؛ خدایا! چگونه یک مشت خاک، فتاح شده و می تواند وارد ملکوت عالم شود و به معراج برود؟!

نکته سوم
ما ظرفیت نداریم که به مراتب عالی وجود و به “قابَ قوسین أو أدنی” برسیم و از نزدیک با آن ذات بی انتها ارتباط پیدا کنیم اما با واسطه می توان رفت. واسطه ای که خودش بدون هیچ واسطه ای، شاگرد خدا شده است و آن پیامبر اکرم(ص) است.
سیر پیامبر(ص) هم براساس محبت است.

در روایت است وقتی قیامت برپا می شود تمام خلایق می گویند وانفساه! حتی انبیاء(علیهم السلام) و همه به فکر خود هستند! فقط یک نفر به فکر خود نیست و آن پیامبر اکرم(ص) است که می فرماید: وا امتاه!
اگر میخواهیم به دایره شفاعت پیامبر رحمت وارد شویم و همانند او، ما راهم در مراتب کمال و جمال الهی سیر داده به معراج ببرند، باید مانند ابوذر در کانون محبت پیامبر(ص) سوخت.
مگر ابوذر در کدام حوزه و دانشگاه درس خوانده بود!؟
در نقل است که روزی پیامبر(ص) با اصحاب به جنگ می رفتند که ابوذر بخاطر اینکه شترش خسته شد، عقب ماند. منافقان گفتند که ابوذر از جنگ فرار کرد! حضرت فرمود: اگر در او خیری باشد می آید. ابوذر شتر را رها کرد و پیاده به راه افتاد. مواظب باش که از پیغمبر(ص) عقب نمانی!
برو اندر پی خواجه به اسری
تماشا کن همه آیات کبری

 به دنبال پیغمبر صلی الله علیه و آله اگر به سوی حقیقت بروی، حضرت تو را به معراج می برد! دین و دنیایمان اصلاح می شود.
ابوذر به راه افتاد ولی تشنه شد، به سنگی رسید که درونش آب زلال جمع شده بود. در وسط بیابان و آب زلال؟!
شاید خدا می خواهد با این کار ابوذر را امتحان کند. با خود گفت: می خواهی بدون پیغمبر و محبوب دلت(ص) آب بخوری؟! کار عاشقانه، انسان را ماندگار می کند.

ابوالفضل العباس(علیه السلام) را عشق ماندگار کرد.( او هم در شط فرات ادب عاشقی را رعایت کرد و با اینکه بسیار تشنه بود ولی به حرمت برادر و فرزندان تشنه برادر، لب به آب نزد)

ابوذر مشک را پر کرد و به راه افتاد، اصحاب دیدند کسی از دور می آید. به پیامبر(ص) اطلاع دادند. فرمود: امید دارم که ابوذر باشد به استقبالش بروید. رفتند دیدند که از تشنگی نمی تواند راه برود. حضرت فرمود: آب ببرید و خودشان هم به استقبال رفتند.
ابوذر به مشک خود اشاره کرد که پر از آب است! پیامبر(ص) فرمود: پس چرا نخوردى؟! گفت: دیدم آب خنک و زلالی است، گفتم اول شما بخورید بعد من!
بله باید اینگونه در عاشقی جدیت به خرج داد و مردانه رسم عاشقی را ادا کرد تا در به روی انسان باز شود.
(آن وقت است که سالک را هم با براق عشق و محبت سیر میدهند و به معراج می برند)