پرنده قدسی

باید دل را به صاحبانش بازگرداند، خوشا به حال کسانی که به این امر توجّه دارند و دل را به صاحبش می دهند!

اگر دل را به صاحبش دادی، حیات اصیل پنهانی در جان آدمی به ظهور خواهد آمد.

دریغ و درد که بسیاری از انسان‌ها در حالی که حیات اصلیشان به ظهور نرسید و طعم شیرین آن را نچشیدند، بار از این دنیا بربسته و می میرند!

تخم پرنده، استعداد پرنده شدن را دارد ولی هر تخمی پرنده نمی‌شود؛ چرا که باید شرایطی مهیّا شود تا تبدیل به پرنده شود؛ اگر کسی این سلسله و مراتب رشد را ندیده باشد و به او بگوییم درون این تخم کوچک، مرغی بزرگ نهفته هست، شاید باورش نشود.

اگر به کسی که از نظر معرفتی ضعیف است بگویی درون انسان، حیات برتر و حقیقتی نهفته است که می تواند او را طایر عالم قدس کند، بسیاری آن را منکر خواهند شد. چنین هست حال اهل دنیا!

من شاه باز عالم قدسم نه کِرمِ خاک

من نیستم ز اهل زمین آسمانیم

انسان، تخمی است که مستعد است طایر عالم لاهوت گردد اما به شرطی که از قفس تن و طبیعت رها شود تا پرنده ملکوتی وجود آدمی، سر از تخم درآورد.

مرغ باغ ملکوتم نیَم از عالم خاک

چند روزی قفسی ساخته‌ام از بدنم

باید با فهم دین و عمل به دستورات آن از نقص به سوی کمال رفت که اهل معرفت به این حرکت رو به کمال انسان، خروج من القوه الی الفعل می‌گویند.

این حرکت اولیه انسان و قرار گرفتن در راه کمال است و افزون بر آن انسان باید تمام تلاش خود را به کار گیرد تا به مقصد نهایی خلقت خود و کمال ثانی رهنمون شود.

کمال ثانی که مقصد و هدف اصلی خلقت انسان است، رسیدن به خداست؛ چنانچه در تفسیر “الله الصمد”، صمد را به معنای هدف و مقصود گرفته اند؛ یعنی الله تعالی خداوندی است که همه نیازمندان قصد او می‌کنند که فرمودند:

“الصمد، السید المصمود الیه فی القلیل و الکثیر”

صمد یعنی آقایی که در هر کم و زیاد به او توجه شده و قصد او می‌کنند.

یعنی “السید المقصود الیه فی الحوایج”

مقصد نهایی انسان ذات صمدی است. انسان می‌تواند به آنجا برسد به شرط تلاش و حرکتی که در نتیجه آن استعدادها ظهور می‌یابد و شرط این حرکت استقامت بر آن است که فرمود:

الَّذینَ قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقاموا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَهُ أَلّا تَخافوا وَلا تَحزَنوا وَأَبشِروا بِالجَنَّهِ الَّتی کُنتُم توعَدونَ (فصلت،۳۰‌)

این‌طور نباشد که سریع خسته شویم و دست از کار بکشیم. باید ثابت قدم بود؛ باید ثابت قدم بود که بهشت را به بها می دهند نه به بهانه.