پیدایش دل

پیدایش دل

پس از خلقت کره زمین تمام سطح آن را آب فراگرفته بود تا آن که در روز بیست و پنجم ماه ذی القعده اولین نقطه زمین سر از آب بیرون آورد، آن روز را دحو الارض نامیده اند که خدای متعال در مورد آن فرمود:

﴿وَ اَلْأَرْضَ بَعْدَ ذٰلِکَ دَحٰاهٰا*أَخْرَجَ مِنْهٰا مٰاءَهٰا وَ مَرْعٰاهٰا﴾ [۱]
و زمین را پس از آن گسترانید و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد.

بر اساس روایات اولین نقطه ای که سر از آب بر آورد کعبه بود و خدای متعال نیز آن را به عنوان خانه خود انتخاب نمود. همانگونه که پیدایش و سر از آب بر آوردن زمین، مقدمه ظهور استعدادهای نهفته در آن بود، آدمی نیز برای ظهور استعدادهای نهفته وجود خود نیازمند پیدایش دل است که اهل معرفت به آن «دحو القلب» می گویند!

وقتی دل به صحنه آمد انسان توانایی شناخت حقائق و سیر در مراتب آن را بدست آورده و می تواند به مقام عرفان برسد.

﴿إِنَّ فِی ذٰلِکَ لَذِکْرىٰ لِمَنْ کٰانَ لَهُ قَلْبٌ﴾ [۲]
بی تردید در سرگذشت پیشینیان مایه پند و عبرتی است برای کسی که قلب (و نیروی تعقل) دارد.

نه تنها داستان حیات دنیا بلکه ماجرای قیامت نیز مربوط به قلب آدمی است!

﴿یَوْمَ لاٰ یَنْفَعُ مٰالٌ وَ لاٰ بَنُونَ*إِلاّٰ مَنْ أَتَى اَللّٰهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ﴾ [۳]
در آن روز که مال و فرزندان سودی نمی‌بخشد، مگر کسی که با قلب سلیم به پیشگاه خدا آید!

روز قیامت نیز بازار خرید و فروش دل است! خدای متعال می گوید: طالب دلم؛ چه کسی دل سلیم دارد تا از او بخرم؟! او طالب قلب سلیم است، نه قلبی که غرق در گل و لای عالم طبع و رذائل اخلاقی است ! دل خود را از گل و لای عالم طبیعت بیرون بیاورید تا خدا طالب آن شود!    

پی نوشت ها : 

[۱] سوره ی نازعات؛۳۰و۳۱.
[۲]سوره ی ق؛۳۷.
[۳] سوره ی شعراء؛۸۸و۸۹.