کفش دل

 خیالات همانند کفشی برای دل هستند که با آنها طی طریق می کند. همانگونه که کفش تنگ به پا فشار آورده و انسان را آزرده خاطر و از حرکت باز می دارد ، بسیاری از خیالات نیز همانند کفشی تنگ به پای دل فشار آورده و مانع پرواز او می شوند.

تا پای دل از بند خیالات واهی و پوچ نرهیده ، انسان شرح صدر نیافته و قابلیت پذیرش فیوضات ربوبی را پیدا نخواهد کرد، از این رو گفته اند:

تا برون نایی نه بگشاید دلت
پس چه سود آمد فراخی منزلت[1]

وقتی موسی علیه السلام از مدین به سمت مصر در حال حرکت بود، در دل شب، طوفان و باران شدیدی شروع به باریدن گرفت، موسی علیه السلام از دور آتشی را در دل کوه دید و تصمیم گرفت به آن سو رفته و مقداری از آن را برای گرم کردن اهل و عیالش بیاورد، وقتی به نور نزدیک شد ناگهان صدای عجیبی شنید که می گفت:

﴿إِنِّی أَنَا رَبُّکَ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ إِنَّکَ بِالْوٰادِ اَلْمُقَدَّسِ طُوىً﴾[2]
من پروردگار توام! کفشهایت را بیرون آر، که تو در سرزمین مقدّس «طوی» هستی!

منظور خدای متعال کفش ظاهری پای موسی نبود، بلکه مراد حق تعالی خوف و خیال زن در حال زایمان و هراس از فرعون بود، که همانند کفش تنگی به او فشار می آوردند ! [3]

خدا به موسی علیه السلام گفت این خیالات را از دل بیرون کن چرا که با این کفش تنگ نمی توانی در وادی توحید گام برداری!
به همین نحو هر که می خواهد به وادی مقدس داخل شده و نور توحید بر او جلوه کند، باید هم چون موسی علیه السلام کفش تمام خیالات غیر الهی را از پای دل در آورد و الا توان و اجازه ورود به آن وادی را نخواهد داشت.

•✾🌟 پی نوشت ها 🌟✾•

[1] مثنوی معنوی-دفتر سوم-بخش ۱۷۰
[2] طه:12.
[3] روایت شده که ﴿فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ﴾؛ أَیْ خَوْفَیْکَ خَوْفَکَ مِنْ ضِیَاعِ أَهْلِکَ وَ خَوْفَکَ مِنْ فِرْعَوْن»؛«کفشهایت را بیرون آر!»؛ یعنی دور ساختن دو هراس: هراس از نابودى خانواده و هراس از فرعون؛کمال الدین و تمام النعمه، ج1، ص: 151.