وجود رسول اکرم (ص) نه تنها در بین انبیاء الهی، بلکه در کلّ هستی دارای جایگاهی عظیم و بی بدیل است که حضورشان موجب شرف و رونق عالم می شود؛ به مانند اینکه جمعیتی به جهت ورود بزرگی و صاحب مقامی مجتمع گردد اگر آن بزرگ بدان مجلس نرود آن اجتماع بی معنا خواهد بود.

بدون بندگی انسان را بالا نمی‌برند. پیامبر (صلی‌‌الله علیه وآله وسلّم) هرچه در زندگی‌اش دارد، شأنی از شئون بندگی اوست. او آینه عبودیّت برای همگان است.

همان گونه که خداوند در کمین انسان است که: «إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ». شیطان هم در کمین گاه انسان نشسته تا در زمان مناسب تیرش را به سویش پرتاب کرده و آدمی را شکار کند. هیچ وقت هم خسته نمی‌شود مترصد فرصت است. گاه به وسیله یک نگاه هرزه تیرش را به سوی انسان رها می‌کند که فرمودند: «انَّ النَّظْرَهَ سَهْمٌ مِنْ سِهَامِ إِبْلِیسَ مَسْمُومٌ».

محبّت انسان تمام دارایی اوست. با خرج کردن محبت در راه اهل بیت (علیهم السّلام) با آنها وحدت یافته و تربیت پیدا می کنیم./ هر چه را دوست داشته باشی، با همان هستی. هر چه در عالم محبت بیابی، همان هستی.

وقتی آدمی دل به حق داد و خود را مملوک خدا دید حقیقتا ذبیح الله خواهد شد و آنکه در درون ذبیح الله شد، حقیقتاً شهید خواهد بود؛ شهادت بیرونی نیز اگر مصلحت و اراده الهیه باشد دست خواهد داد. مهم آن است که در درون ذبیح الله شویم تا رشد کنیم و به حیات متعالی دست یابیم و الّا ناقص و ناکام خواهیم ماند.

یکی از بزرگترین موهبت‎های الهی که در حقیقت وجود انسان تعبیه شده و اصلی‎ترین سرمایه و دارایی اوست، نعمت محبت است. انسان باید این سرمایه را در مسیری صرف کند که برایش عایداتی داشته و او را به حقیقت خود و انسانیتش بازگرداند. اگر انسان این [سرمایه عظیم] محبت را [در فرصت محدود دنیا] درست خرج نکند، در حقیقت انسانیت خود را ضایع کرده و حاصل عمر او غصه خواهد بود.

عالم هستی مملو از عجایب و غرایب بوده و نعمت های خدا سراسر عالم وجود را فراگرفته است. باید به معرفت این نعمت ها و عنایات الهی رسید و فهمید که خداوند متعال چه نعمت‌های مادی و معنوی از جسم تا علم به انسان عنایت فرموده است./ اگر انسان با دیده تیز بین به عالم هستی نگاه کند، دست خدا را در ذره ذره‌ی حیات از انفس تا آفاق می‌یابد. در این هنگام به هرچه نگاه کند اسماء و صفات الهی را خواهد دید که در تجلی و ظهورند.

اگر انسان نفس خود را کنار بزند حتما پیشرفت داشته و در هر مرحله ای به معرفت جدیدی از حیات خود نائل شده و آثار تازه ای در وجودش یافت می‌شود. نمونه بارز این کسب معرفت و پیشرفت را می توان در یاران اباعبدالله الحسین علیه السلام مشاهده کرد که بر نفس خویش غلبه کردند و آن قدر در مراحل تعالی بالا رفتند که با انسان کامل پیوند تام خوردند و خود در زمره انسان های کامل قرار گرفتند.

ذکر صالحین از اسباب نزول رحمت حق تعالی است پس ما محتاج یاد آنانیم تا بر مزرعه جان ما باران رحمت حق ببارد که بروییم و درخت وجودمان بارور شده به ثمر بنشینیم. اگر از آسمان وجود اولیا بر عالم و آدم نبارد به سالی دجله انسانیت به خشک رودی تبدیل می شود.

چرا حضرت موسی (علیه السّلام) در پاسخ خدای تعالی نگفت عصای من است و این همه توضیح داد؟ پاسخ می‌دهند چون از شدت محبّتی که داشت می‌خواست بیشتر با خدا حرف بزند. عاشق گاهی حرفی که را چندان مهم نیست، طولانی مطرح می‌کند و پر و بال می‌دهد تا معشوقش را سرگرم کرده و نظر او را به خودش جلب کند.

انسان سرّی دارد که باید به آن برسد؛ و الا ثبات نخواهد داشت و زندگی‌اش را حسرت، اضطراب و یأس متزلزل خواهد کرد/ اگر بند تن شوی، نمی‌توانی به سرّ عالم دست یابی؛ اگر سرّ خود و دیگران را حفظ نکنی، خداوند به تو سرّ نمی‌دهد. به عیب دیگران نگاه نکن تا خدا عیب تو را آشکار نسازد.

بهترین ایام برای نوحه خوانی بر خودت از ماه رجب شروع می‌شود. ادعیه‌ای که برای ماه رجب نقل شده است در ایام دیگر پیدا نمی‌شود. این ایام فرصتی است برای پیدا کردن خود و جبران گذشته.

به دنبال پیغمبر (ص) اگر به سوی حقیقت بروی، حضرت تو را به معراج می برد! دین و دنیایمان اصلاح می‌شود. ابوذر به راه افتاد ولی تشنه شد، به سنگی رسید که درونش آب زلال جمع شده بود. در وسط بیابان آب زلال؟! شاید خدا می‌خواهد با این کار ابوذر را امتحان کند …

اگر کسی نسبت به فاطمه زهرا (سلام‎ الله علیها) معرفت پیدا کند، به حقیقت آیه مودت دست می‎یابد. زندگی حضرت زهرا (سلام الله علیها)، آسمانی بود. در ابتدای خطبه «فدکیّه» گریه کردند بطوریکه همه اهل مجلس گریستند و قلب همه تحت اراده ایشان درآمد. بعد از آن که حضرت سکوت کردند همه ساکت شدند …