ار هر کس نشانی از همت او و آثار هر فرد بیانگر دارایی اوست وقتی صحبت می‎کنیم، سخنان‎مان نماینده عالم درون ما بوده و نشان می‎دهد که درون ما چه جمع است و آبشخور جان ما کجاست؟
آدمی مخفی است در زیر زبان
این زبان پرده است بر درگاه جان(مثنوی معنوی،دفتر دوم،بخش٢١)
کلماتی که از زبان خارج می‎شود ترازوی سنجش ماست، می‎توانیم خودمان را با گفتارهایمان بشناسیم.

وجود رسول اکرم (ص) نه تنها در بین انبیاء الهی، بلکه در کلّ هستی دارای جایگاهی عظیم و بی بدیل است که حضورشان موجب شرف و رونق عالم می شود؛ به مانند اینکه جمعیتی به جهت ورود بزرگی و صاحب مقامی مجتمع گردد اگر آن بزرگ بدان مجلس نرود آن اجتماع بی معنا خواهد بود.

خداوند در شب مهمانی ویژه در شب معراج، بندگی را به حضرت اعطا کرد. موقع صبح نیز آیه نازل شد: «سُبْحانَ الَّذی أَسْرى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى»؛ خدای سبحان بنده‎اش را شبانه بالا برد. حضرت مقام عبودیت محضه را دریافت کرد. عبد محض خدا، کانون توحید و رحمت و محبت خداست. چنان نسبت به بندگان رحمت و محبت داشت که خداوند در بعضی از آیات به حضرت دلداری می‎دهد «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفا»؛ حبیب من! می‎خواهی از تأسف جان دهی که چرا به حرفت گوش نمی‎دهند و به قرآن ایمان نمی‎آورند؟! می‎خواهی از غصه بمیری که چرا ایمان نمی‎آورند؟!

همان گونه که خداوند در کمین انسان است که: «إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ». شیطان هم در کمین گاه انسان نشسته تا در زمان مناسب تیرش را به سویش پرتاب کرده و آدمی را شکار کند. هیچ وقت هم خسته نمی‌شود مترصد فرصت است. گاه به وسیله یک نگاه هرزه تیرش را به سوی انسان رها می‌کند که فرمودند: «انَّ النَّظْرَهَ سَهْمٌ مِنْ سِهَامِ إِبْلِیسَ مَسْمُومٌ».

محبّت انسان تمام دارایی اوست. با خرج کردن محبت در راه اهل بیت (علیهم السّلام) با آنها وحدت یافته و تربیت پیدا می کنیم./ هر چه را دوست داشته باشی، با همان هستی. هر چه در عالم محبت بیابی، همان هستی.

بخشی از بیانات استاد فروغی به مناسبت پنجم آذر ماه، سالگرد ارتحال عارف صمدانی حضرت آیت الله شیخ علی آقا سعادت پرور (قدس الله نفسه الزکیّه)

وقتی آدمی دل به حق داد و خود را مملوک خدا دید حقیقتا ذبیح الله خواهد شد و آنکه در درون ذبیح الله شد، حقیقتاً شهید خواهد بود؛ شهادت بیرونی نیز اگر مصلحت و اراده الهیه باشد دست خواهد داد. مهم آن است که در درون ذبیح الله شویم تا رشد کنیم و به حیات متعالی دست یابیم و الّا ناقص و ناکام خواهیم ماند.

یکی از بزرگترین موهبت‎های الهی که در حقیقت وجود انسان تعبیه شده و اصلی‎ترین سرمایه و دارایی اوست، نعمت محبت است. انسان باید این سرمایه را در مسیری صرف کند که برایش عایداتی داشته و او را به حقیقت خود و انسانیتش بازگرداند. اگر انسان این [سرمایه عظیم] محبت را [در فرصت محدود دنیا] درست خرج نکند، در حقیقت انسانیت خود را ضایع کرده و حاصل عمر او غصه خواهد بود.

عالم هستی مملو از عجایب و غرایب بوده و نعمت های خدا سراسر عالم وجود را فراگرفته است. باید به معرفت این نعمت ها و عنایات الهی رسید و فهمید که خداوند متعال چه نعمت‌های مادی و معنوی از جسم تا علم به انسان عنایت فرموده است./ اگر انسان با دیده تیز بین به عالم هستی نگاه کند، دست خدا را در ذره ذره‌ی حیات از انفس تا آفاق می‌یابد. در این هنگام به هرچه نگاه کند اسماء و صفات الهی را خواهد دید که در تجلی و ظهورند.

اگر انسان نفس خود را کنار بزند حتما پیشرفت داشته و در هر مرحله ای به معرفت جدیدی از حیات خود نائل شده و آثار تازه ای در وجودش یافت می‌شود. نمونه بارز این کسب معرفت و پیشرفت را می توان در یاران اباعبدالله الحسین علیه السلام مشاهده کرد که بر نفس خویش غلبه کردند و آن قدر در مراحل تعالی بالا رفتند که با انسان کامل پیوند تام خوردند و خود در زمره انسان های کامل قرار گرفتند.

شهرستان اهر (1396/08/05)