مقام صلوح
قبل از اینکه برای استدلال این مطلب به آیات قرآن متوسّل شویم متذکّر می شویم که مقام اخلاص دارای مراتب تشکیکی است ، چه به نصّ قرآن مجید عدّه ای از پیمبران دارای مقام اخلاص بوده اند ولی با این همه مقامی عالیتر و ارجمندتر از اخلاص هست که آنان بدان واصل نگشته و دعا می کرده اند که در آخرت به آن برسند . مثلا حضرت یوسف – علی نبیّنا و آله و علیه السلام – با آنکه به نصّ قرآن از مخلصین بوده است لقوله تعالی : انَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُخْلَصِینَ [1] در مقام دعا از خداوند خود طلب مقام لحوق به صالحین را نموده عرض می کند :
انْتَ وَلیِّی فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ تَوَفَّنی مُسْلِما وَ الْحِقْنِی بِالصَّالِحینَ [2]
بنابراین آن حضرت در دنیا به مقام صلوح نرسیده بود لهذا دعا می کند که پس از مرگ این لحوق حاصل شود . و امّا آیا دعایش مستجاب شد یا نه و آیا در آخرت به مقام صلوح خواهد رسید یا نه از آیات قرآن چیزی استفاده نمی شود . و حضرت إبراهیم علیه السّلام با آنکه مقامی شامخ را در خلوص دارا بوده عرض می کند :
رَبِّ هَبْ لی حُکْما وَ الْحِقْنی بِالصَّالِحینَ [3]
بنابراین مقام “صلوح” عالیتر از مقام “خلوص” است که حضرت خلیل الحاق خود را به واجدین آن از خدای خود تمنّا نمود . خداوند این دعای حضرت إبراهیم را در دنیا اجابت ننمود بلکه تحقّق آن را در آخرت وعده فرمود :
وَ لَقَدِ اصْطَفَیْناهُ فِی الدُّنْیَا وَ انَّهُ فِی الْآخِرَهِ لَمِنَ الصَّالِحینَ [4]
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...