بیست و دوم: ورد
و آن عبارت است از اذکار و اوراد لسانیّه . و کیفیّت و کمّیّت آن منوط به نظر استاد است ، چه آن حکم دوائی را ماند که بعضی را نافع و دیگری را مضرّ است . و گاه اتّفاق می افتد که سالک به دو ذکر مشغول می شود که یکی او را به کثرت توجّه می دهد و دیگری به وحدت ، و در صورت اجتماع ، نتیجه هر دو خنثی می گردد و نتیجه ای عائد نمی شود . البتّه اذن استاد شرط در اورادی است که اذن عامّ در آن داده نشده است و امّا در آنچه اذن عامّ داده شده اشتغال به آن مانعی ندارد .
ورد بر چهار قسم است : قالبی و خفی ، و هر یک یا اطلاقی است و یا حصری . و اهل سلوک را به قالبی اعتنائی نیست زیرا ذکر قالبی عبارتست از تلفّظ به زبان بدون التفات به معنی ، و در واقع لقلقه لسان است و چون سالک در جستجوی معناست نه چیز دیگری لذا ذکر قالبی برای او مفید فائده نخواهد بود .
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...