پانزدهم: خلوت
و آن بر دو گونه است : خلوت عامّ ، و خلوت خاصّ .
خلوت عامّ عبارتست از کناره گیری و عزلت از غیر اهل الله خصوصا از صاحبان عقول ضعیفه از عوام مردم مگر به قدر ضرورت : وَ ذَرِ الَّذینَ اتَّخَذُوا دینَهُمْ لَعِبا وَ لَهْوا وَ غَرَّتْهُمُ الْحَیَاهُ الدُّنْیَ [61] و امّا خلوت خاصّ عبارت است از دوری از جمیع مردم . و اگر چه آن در همه عبادات و اذکار خالی از فضیلت نیست و لیکن در طایفه ای از اذکار کلامیّه بلکه در جمیع آنها در نزد مشایخ راه ، شرط است و در آن چند امر معتبر است :
خلوت و دوری از محلّ ازدحام و غوغا و استماع هرگونه صدای مشوّش حال . و دیگر حلّیّت مکان و طهارت آن حتّی السّقف و الجدران ، و باید به اندازه ای کوچک باشد که فقط گنجایش یک نفر را بیشتر نداشته باشد و سعی شود که از زخارف دنیویّه در آن هیچ نباشد چون کوچکی خانه و نبود اثاث البیت در آن باعث تجمّع حواس می گردد .
شخصی از جناب سلمان – رضی الله عنه – تقاضا نمود که اجازه فرمائید منزلی برای شما بنّائی کنم ، چه تا آن زمان برای خود خانه بنّائی نکرده بود . جناب سلمان اجازه نداد ، عرض کرد : می دانم که چرا اجازه نمی دهی ، سلمان گفت : بگو علّتش چیست ؟ آن شخص عرض کرد : علّت آنست که شما می خواهید خانه ای که طول و عرضش به اندازه شما باشد من بسازم و این خانه میسور نیست . سلمان فرمود : آری راست گفتی . سپس آن مرد اجازه گرفت که چنین خانه ای برای او درست کند و درست نمود .
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید ...