عده‎ای تاجرانه خدا را عبادت می‎کنند به جهت بهشت و نعیم آن و رهایی از آتش دوزخ می‎پرستند و خدای متعال نیز از سر لطف و رحمت خویش وعده ثواب و نعمت داده است، اما اگر به بطن واقع وارد شویم و با بینشی ژرف در آن نظر کنیم می‎فهمیم که این کار عبادت نیست بلکه معصیت است.

بخشی از بیانات استاد فروغی به مناسبت پنجم آذر ماه، سالگرد ارتحال عارف صمدانی حضرت آیت الله شیخ علی آقا سعادت پرور (قدس الله نفسه الزکیّه)

باید غمخوار خویش باشیم، مبادا غم های بیرونی ما را ببلعد؟! برای خودمان روضه بخوانیم/ برای خودت غصه بخور. چه قدر زیباست که انسان برای خود حقیقی‎ و ابدیت و آدم شدن و رسیدن به کمالات معنوی غصه بخورد! غصه برای وصال حق سرمایه است.

مرحوم سیّد بن طاووس براى روز 25 ذى القعده که روز دحوالارض است، دعایى ذکر فرموده است و در این جا به بیان جملاتى از آن بسنده مى‏شود: «أَللَّهُمَّ! داحِىَ الْکَعْبَهِ وَ فالِقَ الْحَبَّهِ وَ صارِفَ اللَّزِبَهِ وَ کاشِفَ الْکُرْبَهِ!»؛ خداوندا! اى گسترنده‏ کعبه و شکافنده‏ هسته و درگذرنده از لغزش و برطرف کننده‏ ناراحتى سخت و گلوگیر.

عالم ربانى و عارف زاهد حضرت آیت الله حاج شیخ على سعادت‏پرور (پهلوانى تهرانى) در سال 1305 ش مصادف با 13 رجب 1346 ق، سالروز میلاد مولى الموحدین، امیرالمؤمنین (ع)، در خانواده‏اى متدّین در تهران متولّد شد.