باید تمام شئون انسان، «صدق» باشد. اگر درس می‌خوانم از روی «صدق» باشد، منبر می‌روم «صدق» باشد، حرف می‌زنم «صدق» باشد، اخلاقم در خانواده «صدق» باشد، رفاقتم «صادقانه» باشد. نباید درونم یک چیز خوابیده باشد و بیرون چیز دیگری! اگر تمام شئون انسان «صادقانه» باشد آن موقع می‌گوییم: «وَ اجْعَلْ لی‏ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصیراً» خدایا! از نزد خود برای من نیرویى یارى دهنده قرار ده. «سلطان» و «نصیر» حجت و امام هر زمانی است. وقتی که تمام شئون انسان صدق شد، خداوند حجتی برای او قرار می‌دهد و «کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ» تحقق پیدا می‌کند و انسان با صادقین محشور می‌شود.

اگر کسی در تولید بکوشد و در مصرف قناعت کند، مصداق «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الإِیمَانَ» می‌شود/ آدم باید هرچه انجام می‌دهد به همراه خود ببرد. چنین آدمی عاقل است؛ گاهی زمین را می‌برد؛ گاهی خانه را می‌برد؛ گاهی مغازه را می‌برد و گاه آنچه برای خدمت به دیگران و «لله» ساخته را به همراه می‌برد.