وجود رسول اکرم (ص) نه تنها در بین انبیاء الهی، بلکه در کلّ هستی دارای جایگاهی عظیم و بی بدیل است که حضورشان موجب شرف و رونق عالم می شود؛ به مانند اینکه جمعیتی به جهت ورود بزرگی و صاحب مقامی مجتمع گردد اگر آن بزرگ بدان مجلس نرود آن اجتماع بی معنا خواهد بود.

محبّت انسان تمام دارایی اوست. با خرج کردن محبت در راه اهل بیت (علیهم السّلام) با آنها وحدت یافته و تربیت پیدا می کنیم./ هر چه را دوست داشته باشی، با همان هستی. هر چه در عالم محبت بیابی، همان هستی.

اگر انسان نفس خود را کنار بزند حتما پیشرفت داشته و در هر مرحله ای به معرفت جدیدی از حیات خود نائل شده و آثار تازه ای در وجودش یافت می‌شود. نمونه بارز این کسب معرفت و پیشرفت را می توان در یاران اباعبدالله الحسین علیه السلام مشاهده کرد که بر نفس خویش غلبه کردند و آن قدر در مراحل تعالی بالا رفتند که با انسان کامل پیوند تام خوردند و خود در زمره انسان های کامل قرار گرفتند.

در اربعین ارتحال شیخ قربان علی ترخان رحمه الله (1386)

انسان باید در آستان اهل بیت (علیهم السّلام) فانی شود تا به جایی برسد که تمام دارایی‌اش را فانی کند و ولایت به معنای واقعی کلمه همین است. ولایت یعنی هستی خود را در آستان انسان کامل فنا کردن؛ یعنی خود را در انسان کامل دیدن و یافتن؛ اینجاست که انسان خود را پیدا می کند.

عاشورا مقصد انسان را تبیین و تفسیر کرده و آن را به ظهور و بروز می رساند. وقتی مقصد آدمى به ظهور رسید، حقیقت انسان و حقیقت حیات انسانی خود را نشان می دهد. یعنی در عاشورا حیات برتر انسان تببین می شود؛ عالی ترین حیات و زندگی که انسان باید وارد آن شود و آن را پیدا کند، در صحنه عاشورا تجسم پیدا کرده است./ حیات برتر تحت جاذبه توحید است، انسان باید به آن حیات توجه داشته باشد.