وجود رسول اکرم (ص) نه تنها در بین انبیاء الهی، بلکه در کلّ هستی دارای جایگاهی عظیم و بی بدیل است که حضورشان موجب شرف و رونق عالم می شود؛ به مانند اینکه جمعیتی به جهت ورود بزرگی و صاحب مقامی مجتمع گردد اگر آن بزرگ بدان مجلس نرود آن اجتماع بی معنا خواهد بود.

بدون بندگی انسان را بالا نمی‌برند. پیامبر (صلی‌‌الله علیه وآله وسلّم) هرچه در زندگی‌اش دارد، شأنی از شئون بندگی اوست. او آینه عبودیّت برای همگان است.

خداوند در شب مهمانی ویژه در شب معراج، بندگی را به حضرت اعطا کرد. موقع صبح نیز آیه نازل شد: «سُبْحانَ الَّذی أَسْرى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى»؛ خدای سبحان بنده‎اش را شبانه بالا برد. حضرت مقام عبودیت محضه را دریافت کرد. عبد محض خدا، کانون توحید و رحمت و محبت خداست. چنان نسبت به بندگان رحمت و محبت داشت که خداوند در بعضی از آیات به حضرت دلداری می‎دهد «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفا»؛ حبیب من! می‎خواهی از تأسف جان دهی که چرا به حرفت گوش نمی‎دهند و به قرآن ایمان نمی‎آورند؟! می‎خواهی از غصه بمیری که چرا ایمان نمی‎آورند؟!

به دنبال پیغمبر (ص) اگر به سوی حقیقت بروی، حضرت تو را به معراج می برد! دین و دنیایمان اصلاح می‌شود. ابوذر به راه افتاد ولی تشنه شد، به سنگی رسید که درونش آب زلال جمع شده بود. در وسط بیابان آب زلال؟! شاید خدا می‌خواهد با این کار ابوذر را امتحان کند …

بیانات در روز عید مبعث رسول اکرم (ص) / (1395/02/16)

خداوند خطاب به پیامبر (ص) می‌فرماید: «من توسعه وجودی به تو دادم»، هر بلا که آمد ایستادگی کردی و خم به ابرو نیاوردی!/ پیامبر (ص) نه تنها به کوثر رسیده، بلکه خودش کوثر است. انسان یک‌مرتبه به چشمه می‌رسد و یک‌مرتبه خودش چشمه می‌شود. او چشمه حیات انسان است.

پیامبر (صلی‌‌الله علیه و آله و سلم) در میان ابناء بشر قهرمان «عبادت» و «عبودیت» است؛ عبد محض خداست! در قرآن الگوهایی برای تربیت انسان معرفی شده است، و بیان شده که چگونه این الگوها حساب و حصار طبیعت را شکسته‌اند.