گاهی انسان معرفت را به طریق استدلال و برهان به دست می‌آورد که این مرتبه علم الیقین است. امّا باید از این مرتبه بالاتر رفت و وارد مقام عین الیقین شد و مطلوب را به چشم باطنی مشاهده نمود که این مرتبه جز به ریاضت‌های شرعی و جدّ و جهد برای سالک حاصل نخواهد شد

انسان باید در آستان اهل بیت (علیهم السّلام) فانی شود تا به جایی برسد که تمام دارایی‌اش را فانی کند و ولایت به معنای واقعی کلمه همین است. ولایت یعنی هستی خود را در آستان انسان کامل فنا کردن؛ یعنی خود را در انسان کامل دیدن و یافتن؛ اینجاست که انسان خود را پیدا می کند.

سلوک طى مدارج خاص را گویند که همواره سالک باید طى کرده تا به مقام وصل و فنا برسد که از جمله مدارج، توبه و مجاهدت و خلوت و عزلت و ورع و زهد و صمت و خوف و رجا و حزن و جوع و ترک شهوت و خشوع و تواضع است …

بر هیچ عاقلى پوشیده نیست که بدون استاد نمى توان بر هیچ یک از علوم مادى آگاهى یافت، سیر و سلوک و رسیدن به مقامات عالیه انسانیت فراتر از هر علمى و مشکل تر از هر هنرى است که ممکن نیست بدون استاد و راهنما به پایان رسانید. لذا بر طالبین این راه است که قبل از هر چیز، استاد و مرشدى پاکیزه سیرت و آگاه بر مبانى اسلام را که خود نیز استاد دیده باشد برگزینند تا بتوانند با عمل به دستورات وى راه پر خطر و عظیم الهى را طىّ نمایند …

در دستورهای دینی آمده است که اگر سیئه‌ای مرتکب شدید، فوراً حسنه‌ای انجام دهید تا آن سیئه را جبران کند (1)؛ زیرا اگر سیئات متراکم شود، چرک و رَینی در جان انسان ایجاد و او را نابینا و ناشنوا می‌کند. برای این کار، ذکر دائمی خدا را توصیه کرده‌اند.

حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) عنایت ویژه‌ای نسبت به سالکانِ طریقِ توحید دارد و این به خاطر ویژگی‌های خاص حضرت نسبت به سایر اولیاء است.

سالک یا به راه آشناست و فراز و فرودها و خطرات آن را می‏شناسد؛ یا با آن‏ها بیگانه است. رهرو ناآشنا در پیمودن راه و رسیدن به مقصد مشاهده مقصودِ خود، هماره نیازمند راهنمایی خبیر است که خود آشنای طریق باشد و او را از اوج و حضیض باخبر سازد و به سلامت بگذراند و با بیان خطرات راه، سالک را از مهالک آن ایمِن گرداند و سرانجام به مقصود برساند