پس از کشته شدن عثمان، مردم به دستور دشمنان امام على(علیه ‏السّلام)، مجالسى تشکیل مى‏‌دادند و بر قتل عثمان مى‌‏گریستند و دشمن بدین وسیله، بغض على(علیه‏ السّلام) را در دل آنان- که حضرت را نمى‌‏شناختند- زیاد مى‌‏نمودند. این عمل، سبب به وجود آمدن آن همه بى‌‏احترامى‌‏ها و سرانجام کشته شدن سیّدالشّهدا (علیه ‏السّلام) گردید؛ لذا فرمود: «أَنَا قَتیلُ الْعَبْرَهِ.»

سکوت ناگهانى مردم و خاموش شدن صداى زنگ‏ها، با اشاره‏ حضرتش که: «أَنِ اسْکُتُوا»، جز تصرّف ولایى حضرت زینب، چه مى‏تواند باشد؟! و اگر شخصیّتى مثل حضرت زینب (علیهاالسّلام) به آثار «حدیث قرب نوافل» که مى فرماید: «وَ لِسانَهُ الّذى یَنْطِقُ بِهِ»؛ (همانا بنده‏ من با نافله و کارهاى مستحبّى، قرب مرا مى جوید تا این که زبان او مى گردم که با آن سخن میگوید) نرسیده باشد، دیگر چه کسى غیر از معصوم می‏تواند برسد؟!

معبودا! از پى در پى آمدن آثار و مظاهر و دگرگونى احوال، دانستم که مقصود تو از من این است که خود را در هر چیزى به من بشناسانى تا در هیچ چیزى به تو نادان نباشم؛ ولى افسوس که بت ‏پرست به بت، و تو اى مسلمان، به ظواهر مظاهر قانع شده و از حقیقت آنان غافل مانده ‏اید!