اگر انسان نفس خود را کنار بزند حتما پیشرفت داشته و در هر مرحله ای به معرفت جدیدی از حیات خود نائل شده و آثار تازه ای در وجودش یافت می‌شود. نمونه بارز این کسب معرفت و پیشرفت را می توان در یاران اباعبدالله الحسین علیه السلام مشاهده کرد که بر نفس خویش غلبه کردند و آن قدر در مراحل تعالی بالا رفتند که با انسان کامل پیوند تام خوردند و خود در زمره انسان های کامل قرار گرفتند.

مگر ماجرای حرّ را نشنیده‌ای؟! او چه داشت که به این توفیق عظیم نائل شد؟! تمام دارائی‌اش این بود که رئیس یک قبیله و فرمانده هزار نفر بود، اما در برابر اباعبدالله الحسین (علیه السلّام) ادب را رعایت کرد و موجب شد تا فانی شود و بالا برود!

سخنرانی استاد فروغی در آستانه محرّم الحرام 1437 (1394/07/16)

سخنرانی استاد فروغی در آستانه محرّم الحرام 1437 (1394/07/16)

پس از کشته شدن عثمان، مردم به دستور دشمنان امام على(علیه ‏السّلام)، مجالسى تشکیل مى‏‌دادند و بر قتل عثمان مى‌‏گریستند و دشمن بدین وسیله، بغض على(علیه‏ السّلام) را در دل آنان- که حضرت را نمى‌‏شناختند- زیاد مى‌‏نمودند. این عمل، سبب به وجود آمدن آن همه بى‌‏احترامى‌‏ها و سرانجام کشته شدن سیّدالشّهدا (علیه ‏السّلام) گردید؛ لذا فرمود: «أَنَا قَتیلُ الْعَبْرَهِ.»

سکوت ناگهانى مردم و خاموش شدن صداى زنگ‏ها، با اشاره‏ حضرتش که: «أَنِ اسْکُتُوا»، جز تصرّف ولایى حضرت زینب، چه مى‏تواند باشد؟! و اگر شخصیّتى مثل حضرت زینب (علیهاالسّلام) به آثار «حدیث قرب نوافل» که مى فرماید: «وَ لِسانَهُ الّذى یَنْطِقُ بِهِ»؛ (همانا بنده‏ من با نافله و کارهاى مستحبّى، قرب مرا مى جوید تا این که زبان او مى گردم که با آن سخن میگوید) نرسیده باشد، دیگر چه کسى غیر از معصوم می‏تواند برسد؟!