انسان سرّی دارد که باید به آن برسد؛ و الا ثبات نخواهد داشت و زندگی‌اش را حسرت، اضطراب و یأس متزلزل خواهد کرد/ اگر بند تن شوی، نمی‌توانی به سرّ عالم دست یابی؛ اگر سرّ خود و دیگران را حفظ نکنی، خداوند به تو سرّ نمی‌دهد. به عیب دیگران نگاه نکن تا خدا عیب تو را آشکار نسازد.

باید دل را به صاحبانش بازگرداند، خوشا به حال کسانی که به این امر توجّه دارند و دل را به صاحبش می دهند! اگر دل را به صاحبش دادی، حیات اصیل پنهانی در جان آدمی به ظهور خواهد آمد. اگر به کسی که از نظر معرفتی ضعیف است بگویی درون انسان، حیات برتر و حقیقتی نهفته است که می تواند او را طایر عالم قدس کند، بسیاری آن را منکر خواهند شد. چنین هست حال اهل دنیا!

انسان باید بگونه‎ای رفتار کند تا به حقیقت دست یابد حتی در راه رفتن خود؛ پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «أَنَّهُ مَا تَقَرَّبَ عَبْدٌ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنَ الْمَشْیِ إِلَى بَیْتِهِ الْحَرَامِ عَلَى الْقَدَمَیْن‏»؛ به اندازه‎ای که انسان با راه رفتن به سوی خانه خدا به او تقرب پیدا می‎کند، با هیچ وسیله‎ای در عالم به او نزدیک نمی‎شود.