بدون بندگی انسان را بالا نمی‌برند. پیامبر (صلی‌‌الله علیه وآله وسلّم) هرچه در زندگی‌اش دارد، شأنی از شئون بندگی اوست. او آینه عبودیّت برای همگان است.

خداوند در شب مهمانی ویژه در شب معراج، بندگی را به حضرت اعطا کرد. موقع صبح نیز آیه نازل شد: «سُبْحانَ الَّذی أَسْرى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى»؛ خدای سبحان بنده‎اش را شبانه بالا برد. حضرت مقام عبودیت محضه را دریافت کرد. عبد محض خدا، کانون توحید و رحمت و محبت خداست. چنان نسبت به بندگان رحمت و محبت داشت که خداوند در بعضی از آیات به حضرت دلداری می‎دهد «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفا»؛ حبیب من! می‎خواهی از تأسف جان دهی که چرا به حرفت گوش نمی‎دهند و به قرآن ایمان نمی‎آورند؟! می‎خواهی از غصه بمیری که چرا ایمان نمی‎آورند؟!

در اربعین ارتحال شیخ قربان علی ترخان رحمه الله (1386)

عاشورا مقصد انسان را تبیین و تفسیر کرده و آن را به ظهور و بروز می رساند. وقتی مقصد آدمى به ظهور رسید، حقیقت انسان و حقیقت حیات انسانی خود را نشان می دهد. یعنی در عاشورا حیات برتر انسان تببین می شود؛ عالی ترین حیات و زندگی که انسان باید وارد آن شود و آن را پیدا کند، در صحنه عاشورا تجسم پیدا کرده است./ حیات برتر تحت جاذبه توحید است، انسان باید به آن حیات توجه داشته باشد.

بسم الله الرّحمن الرّحیم شب عید غدیر، تبریز (1388 شمسی) عالم وجود، مهمان امیرالمؤمنین(علیه السلام) امشب سر سفره امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) نشسته ایم، سر سفره پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نشسته ایم. انشالله در این سفره دستان ما را هم پر بکنند. بر آن خوانى که یک عالم نشسته      سگى هم […]

مناجات شعبانیه نجوای دل آدمی است، حالت انسانی را بیان می‌کند که از ظلمت حرکت کرده و به نور توحید می‌رسد. مناجات شعبانیه حال سالکی است که مسیر سلوک را طی می‌کند.

خداوند خطاب به پیامبر (ص) می‌فرماید: «من توسعه وجودی به تو دادم»، هر بلا که آمد ایستادگی کردی و خم به ابرو نیاوردی!/ پیامبر (ص) نه تنها به کوثر رسیده، بلکه خودش کوثر است. انسان یک‌مرتبه به چشمه می‌رسد و یک‌مرتبه خودش چشمه می‌شود. او چشمه حیات انسان است.

خداوند برای این عالم صاحبی قرار داده است. عنوان «صاحب الزمان» که صرف لقب نیست، بلکه از حقیقتی خبر می‌دهد. او صاحب زمان و زمانیات است و تمام کائنات به اذن او در حرکت است و هر چه داریم از اوست. بنابراین باید به او معرفت داشته باشیم و یادش کنیم. زندگی انسان باید معنی‌دار باشد. توحید، عبودیت و ولایت، معنی زندگی هستند. بواسطه اینها زندگی انسان معنا می‌یابد. این سه به هم پیوسته است. اینها اگر در حیات آدمی پیاده شود، انسان خودش را پیدا می‌کند و می‌بیند چیزی ندارد، فقر محض و توخالی است و پیوسته جانش را از عالم معنا پر می‌کنند.