ابتدا و انتهای عالم و بلکه سرّ عالم محبت است. مجلس اهل بیت(علیهم السّلام) محل ظهور معرفت و محبت است / سرّ شریعت، محبت است. دینداری بدون محبت ممکن نیست چرا که اساس و روح دینداری محبت است / “إِذَا تَجَلَّى ضِیَاءُ الْمَعْرِفَهِ فِی الْفُؤَادِ هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ وَ إِذَا هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ اسْتَأْنَسَ فِی ظِلَالِ الْمَحْبُوبِ”؛ زمانیکه معرفت وارد قلب شود، نسیم محبت به قلب می وزد و انسان در سایه محبوب زندگی می کند. دین یعنی محبت، یعنی محبّت اهل بیت(علیهم السّلام)!

بیانات استاد معظّم حاج آقای فروغی (1394/10/15)

بر هیچ عاقلى پوشیده نیست که بدون استاد نمى توان بر هیچ یک از علوم مادى آگاهى یافت، سیر و سلوک و رسیدن به مقامات عالیه انسانیت فراتر از هر علمى و مشکل تر از هر هنرى است که ممکن نیست بدون استاد و راهنما به پایان رسانید. لذا بر طالبین این راه است که قبل از هر چیز، استاد و مرشدى پاکیزه سیرت و آگاه بر مبانى اسلام را که خود نیز استاد دیده باشد برگزینند تا بتوانند با عمل به دستورات وى راه پر خطر و عظیم الهى را طىّ نمایند …

اگر کسی در تولید بکوشد و در مصرف قناعت کند، مصداق «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الإِیمَانَ» می‌شود/ آدم باید هرچه انجام می‌دهد به همراه خود ببرد. چنین آدمی عاقل است؛ گاهی زمین را می‌برد؛ گاهی خانه را می‌برد؛ گاهی مغازه را می‌برد و گاه آنچه برای خدمت به دیگران و «لله» ساخته را به همراه می‌برد.

لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می‌گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم‌کم بر تو معلوم شود که به راستی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال خودت به دروغ از خدا تعریف می‌کردی، فی‌الواقع راست می‌گفتی و خدا خوب خدایی بود

عالم ربانى و عارف زاهد حضرت آیت الله حاج شیخ على سعادت‏پرور (پهلوانى تهرانى) در سال 1305 ش مصادف با 13 رجب 1346 ق، سالروز میلاد مولى الموحدین، امیرالمؤمنین (ع)، در خانواده‏اى متدّین در تهران متولّد شد.

از کارهاى مهم اهل مراقبت شناخت شرافت و فضل این منزل شریف و شناخت زمانهاى مذکور و شناخت فواید آن است. گرچه درباره ماه رمضان وارد شده که بهترین ماههاست و روزهاى آن بهترین روزها و ساعتهاى آن بهترین ساعات است؛ ولى درباره بعضى از روزهاى این ماه فضایلى بیش از ماه رمضان وارد شده است.

سالک یا به راه آشناست و فراز و فرودها و خطرات آن را می‏شناسد؛ یا با آن‏ها بیگانه است. رهرو ناآشنا در پیمودن راه و رسیدن به مقصد مشاهده مقصودِ خود، هماره نیازمند راهنمایی خبیر است که خود آشنای طریق باشد و او را از اوج و حضیض باخبر سازد و به سلامت بگذراند و با بیان خطرات راه، سالک را از مهالک آن ایمِن گرداند و سرانجام به مقصود برساند