محدودیت _ محرومیت

نامحدود شدن، راه دارد، و راهش این است که به ضیافت الهی بروی و از اسماء الهی بخوری

چشم حیوانی، تیزبینه، دنیا رو بهم میریزه، ولی چشم دل کور میشود.

حسگرایی، انسان و ادراکش را محدود میکند

عقل، انسان را بزرگ می کند

بالاتر از عقل، دل هست، که افق بسیار بزرگ و مقام بالایی دارد

جمیل مطلق، محیط بر هستی است.

باید تمام شئون انسان، «صدق» باشد. اگر درس می‌خوانم از روی «صدق» باشد، منبر می‌روم «صدق» باشد، حرف می‌زنم «صدق» باشد، اخلاقم در خانواده «صدق» باشد، رفاقتم «صادقانه» باشد. نباید درونم یک چیز خوابیده باشد و بیرون چیز دیگری! اگر تمام شئون انسان «صادقانه» باشد آن موقع می‌گوییم: «وَ اجْعَلْ لی‏ مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصیراً» خدایا! از نزد خود برای من نیرویى یارى دهنده قرار ده. «سلطان» و «نصیر» حجت و امام هر زمانی است. وقتی که تمام شئون انسان صدق شد، خداوند حجتی برای او قرار می‌دهد و «کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ» تحقق پیدا می‌کند و انسان با صادقین محشور می‌شود.

عشق و محبت سرمایه آدمی است تا منازل تعالی را در این عالم بپیماید و بالا رود. اهل بیت (علیهم السّلام) آمده اند تا ما را بالا ببرند./ سلوک عاشورایی همین است که در عاشورا که تمام حقایق ظهور کرده است و جمال الله به تجلّی آمده است، به خاطر این است که خون بها داده‌اند و این نتیجه را گرفته‌اند!

انسان باید بگونه‎ای رفتار کند تا به حقیقت دست یابد حتی در راه رفتن خود؛ پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «أَنَّهُ مَا تَقَرَّبَ عَبْدٌ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنَ الْمَشْیِ إِلَى بَیْتِهِ الْحَرَامِ عَلَى الْقَدَمَیْن‏»؛ به اندازه‎ای که انسان با راه رفتن به سوی خانه خدا به او تقرب پیدا می‎کند، با هیچ وسیله‎ای در عالم به او نزدیک نمی‎شود.

سلوک طى مدارج خاص را گویند که همواره سالک باید طى کرده تا به مقام وصل و فنا برسد که از جمله مدارج، توبه و مجاهدت و خلوت و عزلت و ورع و زهد و صمت و خوف و رجا و حزن و جوع و ترک شهوت و خشوع و تواضع است …