وجود رسول اکرم (ص) نه تنها در بین انبیاء الهی، بلکه در کلّ هستی دارای جایگاهی عظیم و بی بدیل است که حضورشان موجب شرف و رونق عالم می شود؛ به مانند اینکه جمعیتی به جهت ورود بزرگی و صاحب مقامی مجتمع گردد اگر آن بزرگ بدان مجلس نرود آن اجتماع بی معنا خواهد بود.

انسان باید به رابطه خودش با خود، با خدا، با انسان­هاى دیگر و با طبیعت معرفت داشته باشد و حقوق آن­ها را رعایت نماید تا رشد پیدا بکند. اینجا محل آدم شدن است!/ با حرف زدن نمی‌­شود به مقصد رسید؛ باید دل انسان هم به سخن بیاید و باور بکند و الا در سعادت به روی انسان باز نخواهد شد.

خداوند خطاب به پیامبر (ص) می‌فرماید: «من توسعه وجودی به تو دادم»، هر بلا که آمد ایستادگی کردی و خم به ابرو نیاوردی!/ پیامبر (ص) نه تنها به کوثر رسیده، بلکه خودش کوثر است. انسان یک‌مرتبه به چشمه می‌رسد و یک‌مرتبه خودش چشمه می‌شود. او چشمه حیات انسان است.

بر هیچ عاقلى پوشیده نیست که بدون استاد نمى توان بر هیچ یک از علوم مادى آگاهى یافت، سیر و سلوک و رسیدن به مقامات عالیه انسانیت فراتر از هر علمى و مشکل تر از هر هنرى است که ممکن نیست بدون استاد و راهنما به پایان رسانید. لذا بر طالبین این راه است که قبل از هر چیز، استاد و مرشدى پاکیزه سیرت و آگاه بر مبانى اسلام را که خود نیز استاد دیده باشد برگزینند تا بتوانند با عمل به دستورات وى راه پر خطر و عظیم الهى را طىّ نمایند …

سالک یا به راه آشناست و فراز و فرودها و خطرات آن را می‏شناسد؛ یا با آن‏ها بیگانه است. رهرو ناآشنا در پیمودن راه و رسیدن به مقصد مشاهده مقصودِ خود، هماره نیازمند راهنمایی خبیر است که خود آشنای طریق باشد و او را از اوج و حضیض باخبر سازد و به سلامت بگذراند و با بیان خطرات راه، سالک را از مهالک آن ایمِن گرداند و سرانجام به مقصود برساند