قرآن حقیقی نوری از جانب خدای متعال و جایگاه آن قلب آدمی است!

﴿قَدْ جٰاءَکُمْ مِنَ اَللّٰهِ نُورٌ وَ کِتٰابٌ مُبِینٌ﴾[1]
بی تردید از سوی خدا برای شما نور و کتابی روشنگر آمده است

خدای متعال عالم را محلی برای تادیب و قرآن را نیز به عنوان برنامه‌ای برای ادب کردن انسان‌ها نازل نموده است…

قرآن نوری است که از عالم بالا نازل شده است.

برای فهم معانی والا و اسرار قرآن باید دل را به صحنه آورد! و آن جز با تحصیل طهارت ممکن نیست.
(باید دل را تطهیر کرد)

انسان باید در طول حیات خود این معرفت را پیدا کند و ببیند در این عالم در نگاه، کلام و تمام شئون زندگی‌اش باید در چه موقعیتی قرار بگیرد؟ باید خود را در آن موقعیت قرار داده و لحظه‌ای از صاحب خود غفلت نکند، چرا که این عالم صاحبی دارد

قرآن را بنوشید و جرعه جرعه سر بکشید؛ وقتی قرآن را می خوانید، [باید آیات آن را با لذّت] تناول کنید زیرا قرآن خوردنی است؛ [آیات] آن را مزمزه نکنید، با مزمزه کردن غذا معده آدم پر و شکمش سیر نمی شود و آدم سیراب نمی شود.

بر هیچ عاقلى پوشیده نیست که بدون استاد نمى توان بر هیچ یک از علوم مادى آگاهى یافت، سیر و سلوک و رسیدن به مقامات عالیه انسانیت فراتر از هر علمى و مشکل تر از هر هنرى است که ممکن نیست بدون استاد و راهنما به پایان رسانید. لذا بر طالبین این راه است که قبل از هر چیز، استاد و مرشدى پاکیزه سیرت و آگاه بر مبانى اسلام را که خود نیز استاد دیده باشد برگزینند تا بتوانند با عمل به دستورات وى راه پر خطر و عظیم الهى را طىّ نمایند …

مرحوم سیّد بن طاووس براى روز 25 ذى القعده که روز دحوالارض است، دعایى ذکر فرموده است و در این جا به بیان جملاتى از آن بسنده مى‏شود: «أَللَّهُمَّ! داحِىَ الْکَعْبَهِ وَ فالِقَ الْحَبَّهِ وَ صارِفَ اللَّزِبَهِ وَ کاشِفَ الْکُرْبَهِ!»؛ خداوندا! اى گسترنده‏ کعبه و شکافنده‏ هسته و درگذرنده از لغزش و برطرف کننده‏ ناراحتى سخت و گلوگیر.

قفل قلب هم معاصی و گناهان است؛ آنگاه با قرآن مأنوس نخواهد بود و در آن تدبر نخواهد کرد؛ به همین سبب می‌فرماید: «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها»؛ معلوم می‌شود اگر کسی با قرآن محشور نبود و در آیات آن تفکر و تدبر نکرد، دلش بسته و قفل است که البته کلید آن توبه است.

سالک یا به راه آشناست و فراز و فرودها و خطرات آن را می‏شناسد؛ یا با آن‏ها بیگانه است. رهرو ناآشنا در پیمودن راه و رسیدن به مقصد مشاهده مقصودِ خود، هماره نیازمند راهنمایی خبیر است که خود آشنای طریق باشد و او را از اوج و حضیض باخبر سازد و به سلامت بگذراند و با بیان خطرات راه، سالک را از مهالک آن ایمِن گرداند و سرانجام به مقصود برساند