پس از خلقت کره زمین تمام سطح آن را آب فراگرفته بود تا آن که در روز بیست و پنجم ماه ذی القعده اولین نقطه زمین سر از آب بیرون آورد، آن روز را دحو الارض نامیده اند

امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: « إِنِّی لَمِنْ قَوْمٍ … قُلُوبُهُمْ‏ فِی‏ الْجِنَانِ‏ وَ أَجْسَادُهُمْ‏ فِی‏ الْعَمَل »؛ ای مردم! نمی‌دانید من که هستم؟ قلبم در عالم معناست و جسدم در این عالم با شماست. اولاد من و تمام اهل بیت علیهم السّلام این گونه‌اند. درباره فاطمه علیها السّلام چنین وارد شده که «قَلبُها فِی‏ الْجِنَانِ‏ وَ جَسَدُها فِی‏ الْعَمَل»، قلبش در بهشت سیر می‌کند و در مقام لقاست، امّا جسدش در میدان عمل است.

انسان باید بگونه‎ای رفتار کند تا به حقیقت دست یابد حتی در راه رفتن خود؛ پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «أَنَّهُ مَا تَقَرَّبَ عَبْدٌ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنَ الْمَشْیِ إِلَى بَیْتِهِ الْحَرَامِ عَلَى الْقَدَمَیْن‏»؛ به اندازه‎ای که انسان با راه رفتن به سوی خانه خدا به او تقرب پیدا می‎کند، با هیچ وسیله‎ای در عالم به او نزدیک نمی‎شود.

قفل قلب هم معاصی و گناهان است؛ آنگاه با قرآن مأنوس نخواهد بود و در آن تدبر نخواهد کرد؛ به همین سبب می‌فرماید: «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها»؛ معلوم می‌شود اگر کسی با قرآن محشور نبود و در آیات آن تفکر و تدبر نکرد، دلش بسته و قفل است که البته کلید آن توبه است.