اگر انسان بخواهد به حقیقت تمام و کمال مطلق و جمال مطلق برسد، باید سرمایه خدادای محبتش را در آستان کوی اهل بیت علیهم السلام مخصوصا امیرالمومنین علی بن ابی طالب خرج کند.

اگر سرمایه محبت در کوی اهل بیت علیهم السلام خرج شد، درب غیب به روی انسان گشوده می شود.

خدای متعال عالم را محلی برای تادیب و قرآن را نیز به عنوان برنامه‌ای برای ادب کردن انسان‌ها نازل نموده است…

ماجرای عجیب محبت یکی از مومنین به عدد ۱۳

بخشی از بیانات استاد فروغی به مناسبت پنجم آذر ماه، سالگرد ارتحال عارف صمدانی حضرت آیت الله شیخ علی آقا سعادت پرور (قدس الله نفسه الزکیّه)

در اربعین ارتحال شیخ قربان علی ترخان رحمه الله (1386)

چرا حضرت موسی (علیه السّلام) در پاسخ خدای تعالی نگفت عصای من است و این همه توضیح داد؟ پاسخ می‌دهند چون از شدت محبّتی که داشت می‌خواست بیشتر با خدا حرف بزند. عاشق گاهی حرفی که را چندان مهم نیست، طولانی مطرح می‌کند و پر و بال می‌دهد تا معشوقش را سرگرم کرده و نظر او را به خودش جلب کند.

آدم خاکی مثل چلچله از خاک و آب خانه می‌سازد، اما تا زمانی که انسان زنده نباشد همه عالم خرابه است، آبادی این عالم به آبادی دل است. اصلا داستان خلقت، داستان دل آدمی است! دل را برداریم خلقت معنایی نخواهد داشت.

کلیپی زیبا درمورد مقام والای قمر منیر بنی هاشم، حضرت ابا الفضل العبّاس علیه السّلام

مناجات شعبانیه نجوای دل آدمی است، حالت انسانی را بیان می‌کند که از ظلمت حرکت کرده و به نور توحید می‌رسد. مناجات شعبانیه حال سالکی است که مسیر سلوک را طی می‌کند.

ابتدا و انتهای عالم و بلکه سرّ عالم محبت است. مجلس اهل بیت(علیهم السّلام) محل ظهور معرفت و محبت است / سرّ شریعت، محبت است. دینداری بدون محبت ممکن نیست چرا که اساس و روح دینداری محبت است / “إِذَا تَجَلَّى ضِیَاءُ الْمَعْرِفَهِ فِی الْفُؤَادِ هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ وَ إِذَا هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ اسْتَأْنَسَ فِی ظِلَالِ الْمَحْبُوبِ”؛ زمانیکه معرفت وارد قلب شود، نسیم محبت به قلب می وزد و انسان در سایه محبوب زندگی می کند. دین یعنی محبت، یعنی محبّت اهل بیت(علیهم السّلام)!