خداوند در شب مهمانی ویژه در شب معراج، بندگی را به حضرت اعطا کرد. موقع صبح نیز آیه نازل شد: «سُبْحانَ الَّذی أَسْرى‏ بِعَبْدِهِ لَیْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى»؛ خدای سبحان بنده‎اش را شبانه بالا برد. حضرت مقام عبودیت محضه را دریافت کرد. عبد محض خدا، کانون توحید و رحمت و محبت خداست. چنان نسبت به بندگان رحمت و محبت داشت که خداوند در بعضی از آیات به حضرت دلداری می‎دهد «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفا»؛ حبیب من! می‎خواهی از تأسف جان دهی که چرا به حرفت گوش نمی‎دهند و به قرآن ایمان نمی‎آورند؟! می‎خواهی از غصه بمیری که چرا ایمان نمی‎آورند؟!

به دنبال پیغمبر (ص) اگر به سوی حقیقت بروی، حضرت تو را به معراج می برد! دین و دنیایمان اصلاح می‌شود. ابوذر به راه افتاد ولی تشنه شد، به سنگی رسید که درونش آب زلال جمع شده بود. در وسط بیابان آب زلال؟! شاید خدا می‌خواهد با این کار ابوذر را امتحان کند …

انسان باید در طول حیات خود این معرفت را پیدا کند و ببیند در این عالم در نگاه، کلام و تمام شئون زندگی‌اش باید در چه موقعیتی قرار بگیرد؟ باید خود را در آن موقعیت قرار داده و لحظه‌ای از صاحب خود غفلت نکند، چرا که این عالم صاحبی دارد

پیامبر (صلی‌‌الله علیه و آله و سلم) در میان ابناء بشر قهرمان «عبادت» و «عبودیت» است؛ عبد محض خداست! در قرآن الگوهایی برای تربیت انسان معرفی شده است، و بیان شده که چگونه این الگوها حساب و حصار طبیعت را شکسته‌اند.