معرفت امام، فلسفه آفرینش!

لازمه ارتباط انسان با خدا، معرفت توحید و شناخت حقیقه الحقائق است. در صورتی که این شناخت حاصل شود، عبد شراشر وجودی اش را عین ربط به حقّ خواهد یافت.

اگر انسان نفس خود را کنار بزند حتما پیشرفت داشته و در هر مرحله ای به معرفت جدیدی از حیات خود نائل شده و آثار تازه ای در وجودش یافت می‌شود. نمونه بارز این کسب معرفت و پیشرفت را می توان در یاران اباعبدالله الحسین علیه السلام مشاهده کرد که بر نفس خویش غلبه کردند و آن قدر در مراحل تعالی بالا رفتند که با انسان کامل پیوند تام خوردند و خود در زمره انسان های کامل قرار گرفتند.

به دنبال پیغمبر (ص) اگر به سوی حقیقت بروی، حضرت تو را به معراج می برد! دین و دنیایمان اصلاح می‌شود. ابوذر به راه افتاد ولی تشنه شد، به سنگی رسید که درونش آب زلال جمع شده بود. در وسط بیابان آب زلال؟! شاید خدا می‌خواهد با این کار ابوذر را امتحان کند …

باید دل را به صاحبانش بازگرداند، خوشا به حال کسانی که به این امر توجّه دارند و دل را به صاحبش می دهند! اگر دل را به صاحبش دادی، حیات اصیل پنهانی در جان آدمی به ظهور خواهد آمد. اگر به کسی که از نظر معرفتی ضعیف است بگویی درون انسان، حیات برتر و حقیقتی نهفته است که می تواند او را طایر عالم قدس کند، بسیاری آن را منکر خواهند شد. چنین هست حال اهل دنیا!

گاهی انسان معرفت را به طریق استدلال و برهان به دست می‌آورد که این مرتبه علم الیقین است. امّا باید از این مرتبه بالاتر رفت و وارد مقام عین الیقین شد و مطلوب را به چشم باطنی مشاهده نمود که این مرتبه جز به ریاضت‌های شرعی و جدّ و جهد برای سالک حاصل نخواهد شد

انسان باید در آستان اهل بیت (علیهم السّلام) فانی شود تا به جایی برسد که تمام دارایی‌اش را فانی کند و ولایت به معنای واقعی کلمه همین است. ولایت یعنی هستی خود را در آستان انسان کامل فنا کردن؛ یعنی خود را در انسان کامل دیدن و یافتن؛ اینجاست که انسان خود را پیدا می کند.

انسان باید در طول حیات خود این معرفت را پیدا کند و ببیند در این عالم در نگاه، کلام و تمام شئون زندگی‌اش باید در چه موقعیتی قرار بگیرد؟ باید خود را در آن موقعیت قرار داده و لحظه‌ای از صاحب خود غفلت نکند، چرا که این عالم صاحبی دارد

ابتدا و انتهای عالم و بلکه سرّ عالم محبت است. مجلس اهل بیت(علیهم السّلام) محل ظهور معرفت و محبت است / سرّ شریعت، محبت است. دینداری بدون محبت ممکن نیست چرا که اساس و روح دینداری محبت است / “إِذَا تَجَلَّى ضِیَاءُ الْمَعْرِفَهِ فِی الْفُؤَادِ هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ وَ إِذَا هَاجَ رِیحُ الْمَحَبَّهِ اسْتَأْنَسَ فِی ظِلَالِ الْمَحْبُوبِ”؛ زمانیکه معرفت وارد قلب شود، نسیم محبت به قلب می وزد و انسان در سایه محبوب زندگی می کند. دین یعنی محبت، یعنی محبّت اهل بیت(علیهم السّلام)!

هنر انسان اینست که با دستگاه «توحید» آشنا شود. هیچ چیز به اندازه معرفت ارزشمند نیست. سرّ خلقت، معرفت است. هنر بعضی انسانها در این است که نه تنها خود‌، بلکه دیگران را هم با دستگاه توحید آشنا می‌کنند. چنین مؤمنی در قیامت، هم به خودش نور می‌دهد و هم به دیگران

لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می‌گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم‌کم بر تو معلوم شود که به راستی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال خودت به دروغ از خدا تعریف می‌کردی، فی‌الواقع راست می‌گفتی و خدا خوب خدایی بود