“اگر می بینید در روز گناه نمی کنید ، چشمتان حرام نمی بیند ، بخاطر خواندن نماز شب است.

وقتی پیامبر (ص) مبعوث شد، انقلاب در عقل‌ها بوجود آورد/ همه حقایق در وجود پیامبر (ص) جمع است و لذا پدر این امت است و آمده تا بپروراند/ او مهر، رأفت و محبت خداست. اگر توحیدی زندگی نکنی سختی و خسارت ابدی برای انسان خواهد ماند/ پیامبر(ص) حبیب الله است و آنچه افاضه می کند حبّ الله است

انسان باید به حال خود و بر ناداری خود نوحه بخواند. اگر بفهمیم ناداریم، ناله‌مان عالم را پر می‌کند! چرا ناله اولیای الهی عالم را پر کرده است؟ چون می‌بینند نادارند. ما نمی‌بینیم، ما نمی‌فهمیم!/ این اشک چشمها سمّ گناه را دفع می‌کند. گاهی یک شعر آدم را عوض می‌کند، گاهی یک مناجات، یک آیه. ببین چه چیزی باعث می‌شود به حال بیایی و محزون بشوی و دلت به عالم بالا وصل بشود.

قفل قلب هم معاصی و گناهان است؛ آنگاه با قرآن مأنوس نخواهد بود و در آن تدبر نخواهد کرد؛ به همین سبب می‌فرماید: «أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلی‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها»؛ معلوم می‌شود اگر کسی با قرآن محشور نبود و در آیات آن تفکر و تدبر نکرد، دلش بسته و قفل است که البته کلید آن توبه است.